ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

σε 1 μηνα ακριβως δινω πανελληνιες. αυτη ηταν η πιο δυσκολη χρονια της ζωης μου, και οχι λογω διαβασματος .ο πατερας μου προσφατα μου ανακοινωσε τηλεφωνικα πως περιμενει παιδι με την γκομενα του (κατα 15 χρονια μικροτερη του) ενω εγω τον πηρα να τον ρωτησω κατι ακυρο. λιγους μηνες πριν, μου ειχε παρει ολα τα λεφτα που ειχα μαζεψει στην τραπεζα για το μελλον μου (σπουδες, αμαξι, νοικια, δεν ξερω, ολο και καπου θα χρησιμευαν) κρυφα, χωρις σκοπο να τα επιστρεψει. εχει σταματησει να δινει διατροφη στη μανα μου για εμενα. πιθανοτατα θα με αποκληρωσει στο αμεσο μελλον για να αποκαταστησει τον αλλον απογονο και το πρωτο παιδι της γκομενας του, απο αλλον πατερα, που δεν το εχει αναγνωρισει καν. φυσικα, δε γινεται λογος για το συναισθηματικο κενο που μου εχει δημιουργησει η απουσια του, τα αποτελεσματα του οποιου εγιναν φανερα τωρα. ο πατερας μου ηταν απων σε ολη την εφηβεια μου γιατι εθρευε μια αλλη οικογενεια. για εμενα ουτε λογος.γνωριζω πως η πορεια του γονιου μας δεν μας επηρεαζει, ουτε καθοριζει τη δικη μαςπαραυτα, ολα αυτα με επηρεασαν αρνητικοτατα φετος. και ειμαι εδω, ακριβως εναν μηνα πριν αρχισω, δεν μπορω να σκεφτομαι αλλο πραγμα παρα μονο το ποσο ανικανη ειμαι για τα παντα. αφου εχω αποτυχει να με αγαπησει ο ιδιος μου ο πατερας, δεν ειμαι ικανη ουτε να πετυχω απλουστερα πραγματα οπως να μπω σε ενα πανεπιστημιο. ολοι μου οι φιλοι ειχαν συναισθηματικη υποστηριξη, εγω δεν ειχα τιποτα ποτε. δεν εχω καν τα οικονομικα ερεισματα θα οποια θα βασιζομουν αν ξεκινουσα το πανεπιστημιο. θα ηθελα απλα να μην με ειχαν χτυπησει ολα αυτα φετος. αν αποτυχω παταγωδως, ο μπαμπας μου θα ειναι το δευτρο ατομο στο οποιο θα ριξω την ευθυνη (το πρωτο θα ειμαι εγω, γιατι του επετρεψα να με επηρασει τοσο πολυ. ποσα ομως μπορω να αντεξω σε διαστημα λιγων μηνων??)για οσους το διαβασαν μεχρι τελους, ευχαριστω και σορρυ αν δεν βγαζω νοημα, ειμαι πολυ εκνευρισμενη τη στιγμη που το γραφω, λολ