ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν ενα μιση χρονο γνώρισα το αγορι μου.Δεν θελω να το πω επειδή είμαι εγω αλλα ταιριάζουμε σαν ζευγάρι.Και εμφανισιακα και σαν χαρακτηρες.Ήμαστε απο τις ιδιες πόλεις.Οι γονείς μας γνωρίζονται.Απλά σπουδαζουμε σε διαφορετικες πόλεις.Όμως το παλεύουμε.Σε μια εξομολόγηση δεν με παίρνει να μην πω την ουσιαστική αλήθεια.Με ξέρω,και δεν μου παει να πω κατι για να το πιστέψω εγω.Το θέμα είναι οτι εδω στην φοιτητικη μου πολη,δεν γνώρισα απλά παρατήρησα ενα άτομο σε ενα μαγαζι και απο τοτε μου εχει κολλήσει.Και για καποιο λόγο τον τελευταίο καιρο τον βλεπω συνέχεια μπροστά μου.Σήμερα δηλαδή,ενω έβλεπα τα μαλακτικα ρουχων γυρνάω και τον βλεπω στη σειρά για να πληρώσει.Τελικα το σύμπαν συνωμοτεί για τα παντα.Το θέμα είναι αμα το δεις απο αλλη μεριά ότι αν μας βαλεις δίπλα δεν ταιριάζουμε.Και απο οσο νομίζω ουτε στον χαρακτήρα.Με το αγόρι μου συζητάμε,αγαπιόμαστε,κάνουμε όνειρα,θα ηταν παραλογο να γκρεμιζα κατι τοσο ομορφο για εκεινον που πολυ πιθανόν να μην υπάρξει ποτε.Ποσο χαζή είμαι.Δηλαδή αγαπω το αγορι μου οταν ξεχναω τον αλλον?