ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και τωρα φιλοι...Μου ειχε πει απο καιρο οτι ψαχνει καποια αλλη συντροφο και "υποτιθεται" οτι το χαμε αφησει στο φιλικο. Ειχαμε διαφορα ηλικιας και ηθελε να φτιαξει την ζωη του κατι που μαζι μου δεν ηταν εφικτο λογω πολλων θεματων. Ειχαμε συμφωνησει και οι δυο να χωρισουμε . Βεβαια τοτε δεν πιστευα οτι θα εκανε αυτο το βημα..η τουλαχιστον δεν ηθελα να το πιστευω. Μπορουσα να κανω και αλλιως; Υπηρχε κατι πιο βαθυ μεταξυ μας..μια αγαπη κατι... Τελικα εδω και τρεις εβδομαδες απεκτησε καινουρια συντροφο. Τρελαινομαι μονο και στην σκεψη οτι αγγιζει καποια αλλη, οτι κανει ερωτας μαζι της και το χειροτερο οτι εχει αρχισει να ναι ερωτευμενος. Αυτον τον ανθρωπο τον αγαπω αλλα πως γινεται.. Ξερω πως οταν αγαπας καποιον θες σιγουρα το καλο του αλλα δεν το αντεχω αυτο. Απο την αλλη δεν αντεχω ουτε στην σκεψη να τον χασω, νιωθω κενη χωρις την παρουσια του στην ζωη μου, τον εχω τεραστια αναγκη. Ηδη βλεπω ομως οτι εχει αρχισει να με παραμμεριζει. Τι να κανω;