ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου εχουν δωσει τρελη αγαπη, δεν μου ειπαν ποτε οχι... ομως πλεον η συμπεριφορα τους προς εμενα ειναι τοσο ασχημη και με ταραζουν σε ανησυχητικό βαθμο. Απο τοτε που μπηκα στην εφηβεια είχαμε καβγαδες, κυριως εγω με την μητέρα μου , αλλα τελευταια η κατασταση εχει ξεφυγει. Πηγαίνω σε ψυχολογο. Οι γονεις μου λενε οτι τους κανω την ζωη δύσκολη με την ακαταστασια μου (του δωματιου μου) και οτι παραβιαζω την ιδιωτικοτητα τους (ενω το έχουν κανει κι οι ιδιοι) δε λεω ρε παιδια δικιο εχουν αλλα αντιδρουν υπερβολικά. Το ξερετε οτι εχουν φτασει στο σημειο να με βριζουν χυδαια; η καθε βρισιά μου αφηνει ενα στίγμα στην καρδια μου, ποναω... το γραφω και κλαιω... προσπαθω να ειμαι αδιάφορη αλλα διακρινω ρναν εγωισμο και μια κακία απο την μανα μου ενω ο πατερας μ ωρες ωρες κανει σαν ψυχοπαθης. Αφηστε που σημερα με χτυπησε επειδη αφησα ενα πιατο στο δωματιο μου. Νοιωθω απαισια και πολυ μονη. Ντρέπομαι. Εχω τοσα ονειρα. Εμπιζω του χρόνου στις πανελληνιες να πετυχω και να φυγω. Δεν ανηκω εδω. Δεν θα βρισω ποτε τα παιδια μου οσο κι αν με νευριαζουν...οι γονεις μου λενε οτι δεν με αντεχουν , νταξει δεν ειμαι και ο πιο ευκολος ανθρωπος αλλα δεν μπαινουν στη θεση μου... ειμαι 16 χρονών και εχω χιλιαδες σκεψεις και σκοτούρες ...πληγώνομαι...