ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
28.5.2018 | 01:35

Μετά τα 30...

Επειδή βλέπω πολύ προβληματισμό σχετικά με τη πιθανότητα δημιουργίας σχέσης μετά τα 30 ας πω κι εγώ την αποψή μου. Λογικά δεν βλέπω να υπάρχει κάποιο πρόβλημα, εκτός από το ότι οι άνθρωποι αρχίζουν όσο περνάει ο χρόνος να γίνονται πιο επιλεκτικοί αλλά όχι με την καλή έννοια. Αρχίζουν να μη συγχωρούν, ν αναζητούν τελειότητες, να ξινίζουν με το παραμικρό και να φεύγουν λες κι όλος ο κόσμος παρακαλάει να κάνει σχέση μαζί τους. Μην το πάρετε στραβά, ίσως και να μια λίγο υπερβολικός, αλλά πόσο παράδοξο είναι άνθρωποι να κλάιγονται γιατί δεν βρίσκουν κανένα-καμία, ενώ οι ίδιοι είναι μ ανοιχτές αγκαλιές και ανοιχτοί στους άλλους? Επειδή βρίσκομαι σε χώρο εκπαίδευσης καθώς συνεχίζω σε ανώτερο επίπεδο τις σπουδές μου βλέπω ότι οι ευκαιρίες αλλά και τα όμορφα πεσίματα είναι κάτι που συμβαίνει και μάλιστα από μικρότερες ηλικίες από μένα που έχω τα χρονάκια μου. Δε νομίζω ότι έχει να κάνει τόσο πολύ με το φύλο ούτε με το περιβάλλον. Κάλλιστα στον εργασιακό ή στο χώρο των χόμπυ και του αθλητισμού μπορεί να υπάρξει ανάλογο περιβάλλον κι ενδιαφέρον. Αν δεν είσαι σνομπ, ξινός, τελειομανής κ δεν έχεις εξωπραγματικές προδοκίες τοτε όλα έρχονται, κι ακόμα καλύτερα κι απ' όσο φανταζόσουν. Το θέμα είναι λοιπόν να είσαι με μια λέξη ανοιχτός και να μην κοιτάς το αυριο χάνοντας το σήμερα που είναι κ η βάση για το αύριο. Για το τέλος θα πω να εμπιστεύεσαι τους κολλητούς-κολλητές μόνο αν έχουν να πουν κάτι καλό για κάποια πιθανή σχέση, γιατί έχει καεί πολύς κόσμος από δήθεν φίλους που αποθάρρυναν σχέσεις φίλων τους από ζήλια ή εγωισμό....
8
 
 
 
 
σχόλια
Πόσο πιο απλά είναι τα πράγματα όταν οι άνθρωποι δεν έχουν επιλογές, ε?Το αν ζούν πιο ευτυχισμένοι όμως δεν είναι σίγουρο. Αλλά αν δεν έχουν μέτρο να συγκρίνουν, πως μπορούν να ξέρουν;
Θα τρελαθούμε τελείως;Δηλαδή τώρα για τη γενική εικόνα και την όποια αποτυχία των σύγχρονων σχέσεων φταίνε πάλι οι γυναίκες που έχουν "περισσότερες ελευθερίες";Κυρίες και κύριοι, όλοι εμείς οι καθημερινοί άνθρωποι, αποτελούμε, αλλά ζουμε και μέσα στα πλαίσια μιας κοινωνίας. Καλώς ή κακώς, έχει αλλάξει άρδην σε σχέση με αυτό που ήταν 50 χρόνια πριν. Με στοιχεία πολύ θετικά και πολύ αρνητικά. Ωστόσο, μπορούμε να ψάχνουμε και να βρίσκουμε βαθύτερα αίτια συνεχώς, αλλά το αποτέλεσμα και η πραγματικότητα παραμένουν ως εξής:η φυσική ροή των πραγμάτων είναι να ασχολούμαστε με πράγματα που μας ελκύουν σε αυθόρμητο επίπεδο.Επομένως αν ο πρώτος υποψήφιος, η δεύτερη υποψήφια κ.ο.κ στον ερωτικό τομέα μιλώντας, δε μας ελκύουν, γιατί να συνεχίσουμε "βλέποντας και κάνοντας" και με "μισή καρδιά"; Είναι αυτό δίκαιο για τον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας και που αξίζει το 100%, όπως και εμείς; Είναι επίσης λογικό να κοροϊδεύουμε τον ίδιο μας τον εαυτό;Το πλήθος και η ευκολία των διαζυγίων κατ'εμέ, οφείλεται ακριβώς στο γεγονός ότι πολύς κόσμος δεν έδωσε εξαρχής βάση στην αυθεντικότητα των συναισθημάτων και της ωριμότητας της σχέσης. Πάρα πολλοί, ακόμα και νεότερης γενιάς άνθρωποι, παντρεύτηκαν και από κοινωνικές/οικογενειακές επιρροές - τύπου "φτάσαμε τα πρώτα -άντα, είμαστε μαζί χ χρόνια, ώρα να κάνουμε παιδάκι" κλπ.Είναι παντελώς άκυρο να συγκρίνεις τα πράγματα με τις εποχές παππού-γιαγιάς (ειδικά αν ήταν από χωριό κιόλας), οι οποίοι δεν είχαν άλλη επιλογή.Ο Μονόδρομος εν τω μεταξύ, μπορεί να είναι χαλινάρι και δεσμά, αλλά είναι και ανακουφιστικά εύκολος σ'ένα βαθμό. Δε χρειάζεται να σκεφτείς τι θέλεις να κάνεις, να βασανίσεις σενάρια και πιθανότητες, να αντέξεις συνέπειες. Κάνεις αυτό που σου λένε, "αυτό που πρέπει" και it is what it is.Η ελευθερία όμως και οι επιλογές είναι ανεκτίμητα δώρα, με τίμημα φυσικά. Ανάλογα με τις συγκυρίες και το πόσο αποφασισμένος είναι κάποιος, άνδρας ή γυναίκα, μπορεί να εξελίξει το χαρακτήρα και τη ζωή του όπως θέλει - αλλά πάντα θα υπάρχουν συνέπειες.Γενικώς λοιπόν, ας μην γκρινιάζουμε, ας πεισμώσουμε θετικά και ας προσπαθήσουμε για το καλύτερο που μπορούμε, χωρίς να τα ρίχνουμε όλα ο ένας στον άλλο, οι άντρες στις γυναίκες και τανάπαλιν και "στην εποχή".
Και στα 2 φυλα υπάρχει κοινωνική πιεση (οικογενειες, φιλοι, εργασιακες σχεσεις κλπ), άμεση ή έμμεση, για δημιουργία οικογενειας.Στην πιεση αυτη τα δυο φυλα αντιδρουν διαφορετικά. Οι γυναικες, πιεσμένες επιπλέον και χρονικά λόγω μητροτητας, ειναι πιο "βιαστικές" και λιγότερο υπομονετικές στην εξέλιξη μιας σχέσης, η οποία εξαρχής ξεκινά με την προοπτική του γαμου-τεκνοποιησης.Οι αντρες από την άλλη, έχοντας σαφώς λιγότερη πίεση για οικογενειακή απόκατασταση στα 30 (που αυξάνεται κατακόρυφα μετα τα 40), είτε δεν ενδιαφερονται άμεσα για σοβαρες σχεσεις, είτε γινονται πολύ πιο "επιλεκτικοί", επιλέγοντας την αποχώρηση και τη δημιουργία άλλης σχεσης. Τελος υπάρχουν και κάποιοι που, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, δεν επιθυμει τη δημιουργία οικογενειας (όπως και γυναικες, σε σαφώς μικροτερο ποσοστό).Το προβλημα για μένα εστιάζεται περισσότερο στις προσδοκίες που έχει ο κάθε ανθρωπος από τις σχέσεις του μετα τα 30. Όταν ή επιτευξη των στόχων μπαίνουν μπροστά από την αναζήτηση του κατάλληλου ανθρώπου, ειναι πιο δυσκολο και να επενδύσεις και να αφήσεις μια σχέση να ανθίσει.Αν, δε, προσθέσεις και τις εμπειρίες εκάστου στο μειγμα, όπως ήδη προαναφερθηκε, γίνεται πιο δυσκολο να βρεθει κοινός τόπος. Νομίζω ότι πολλοι από εμάς αργούμε να ωριμάσουμε ουσιαστικά. Στα 30 μεταφραζουμε το "τζιζ" (αποφευγω αυτο που με πληγωσε) των προηγούμενων εμπειριών ως "ωριμότητα". Ενώ η αληθινή τέτοια είναι η κατανόηση και η υπερκέραση όσων μας πόνεσαν στο παρελθόν.
Σωστά όλα αυτά.Αυτό που αναρωτιέμαι (και δεν μπορώ να το απαντήσω γιατί δε μου έχει συμβεί) είναι, αν σε περίπτωση που βρούμε αυτό ακριβώς που θέλουμε και είναι αμοιβαίο, γράφουμε εκούσια όλους τους παραπάνω παράγοντες κ όποιες δυσκολίες στα παλιά μας τα παπούτσια.Οπότε αποδεικνύεται ότι δε "φταίνε" όλα τα "εξτραδακια" εποχών, κοινωνίας, επιλογών, αλλά το προσωπικό σύστημα αξιών μας κ κατά πόσο αναλαμβανουμε τις ευθύνες που προκύπτουν από την επιλογή αυτού.
Μακάρι να ζούσαμε σε άλλες εποχές...Αυτό έχω να πω..Τώρα τα έχουμε ισοπεδώσει όλα οι άνθρωποι..Αχόρταγοι και αχάριστοι καταντήσαμε..Κρίμα πολύ κρίμα γιατί πραγματικά χάνουμε όμορφες στιγμές που θέλουμε να μοιραστούμε και διψάμε να δώσουμε ψυχή και να ξανά αγαπήσουμε αλλα και να αγαπηθούμε και εμεις..Κλειδωθήκαμε απο φόβο μην την ξαναπατήσουμε και απλά χάνουμε τα καλύτερα μας χρόνια!!!!Ευελπιστούμε όμως για το καλύτερο,να έρθει και να λάμψει μπας και βάλουμε μπρος!!!Τα καλύτερα παιδιά εύχομαι να έρθουν και για εμάς μια μέρα και σύντομα!ΥΓ.: Όσο για τους φίλους/ες που αναφέρθηκε η εξομολόγηση,φαίνονται και στα καλά και στα άσχημα ποιοι είναι ακόμη εκεί...Τύχη είναι να έχεις και καλούς φίλους στις μέρες μας... ;-)
Aνάρτηση-μπουνιά για όλες εκείνες (που έχω την εντύπωση όχι μόνο είναι πολλές αλλά και αυξάνονται διαρκώς για διάφορους λόγους) τις γυναίκες ντίβες που και πολλές απαιτήσεις έχουν, και ανυπόμονες είναι, και θέλουν ΤΟΝ παίδαρο, ναχει αμάξι και αν όχι γερή έστω ικανοποιητική τσέπη και που τον θέλουν με σταθερή συμπεριφορά όπως ακριβώς το φαντάζονται στο μυαλό τους. Η ευκολία με την οποία χωρίζουν τα ζευγάρια σήμερα (ακόμα και παντρεμένα και με παιδί κιόλας!) είναι πραγματικά εντυπωσιακή (με την κακή έννοια φυσικά). Έτσι και ο ένας τυχόν δεν αφιερώνει αρκετό χρόνο επειδή guess what έχει και δική του ζωή, αμέσως εκλαμβάνεται ως πλήρη αδιαφορία. Και πολύ συχνά βλέπω δεν υπάρχει διάθεση για υποχωρήσεις κτλπ. Στον 1ο τσακωμό ή 2ο ή λόγω καθημερινών μικροτσακωμών (που είναι κάτι φυσιολογικό, δεν μιλάω για σοβαρά πράγματα) αμέσως χωρίζουν. Καμία υπομονή, τίποτα. Κάνουν λες και αυτός ο αρχικός ενθουσιασμός σε μία σχέση που υπάρχει, πρέπει για πάντα να υπάρχει ώστε να μην λήξει η σχέση. Κάποτε θα μπει και η ρουτίνα στην ζωή, πρέπει να το αποδεχτείς αυτό, είναι αναποφευκτό. Βλέπω παλιούς....πχ ένα "ακραίο" παράδειγμα, ο παππούς με την γιαγιά μου 60 χρόνια παντρεμένοι (και μάλιστα ΧΩΡΙΣ προξενιό, από έρωτα, εκείνη την εποχή κιόλας και σε "μεγάλη" - 24 ετών - ηλικία για την εποχή!) και στην αρχή είχαν μία πολύ δύσκολη ζωή ενώ και η Γερμανική Κατοχή είχε αφήσει πληγωμένη τις οικογένειες με εκτελέσεις μελών κτλπ. Τέλος πάντων ζήσανε πολλά και υπήρχαν και τριβές μεταξύ τους για πολύ σοβαρά θέματα (εργασιακά, χρέη συχνά, θάνατος παιδιού και άλλα) κατά καιρούς ενώ και στην καθημερινότητα τους ακόμα και σήμερα βλέπω κάτι φωνές και διαφωνίες που όταν τα βλέπω λέω ένα σημερινό ζευγάρι θα είχε ήδη χωρίσει. Την επόμενη στιγμή είναι πάλι μονιασμένοι σαν να μην συνέβη τίποτα ενώ σε δύσκολες στιγμές είναι πραγματικά μία αξιοθαυμαστη γροθιά, πχ σε κάποια θέματα υγείας που πέρασαν και νοιάζονται. Βλέποντας τα υπερβολικά πολλά διαζύγια θυμάμαι καλά κάποια λόγια της γιαγιάς μου που είχε πει κάτι σχετικά με αυτό όταν συζητούσαμε και μου έχουν μείνει και ήταν κάπως έτσι (σχολιάζοντας τον χωρισμό δύο νεαρών ζευγαριών που ξέραμε): Προβλήματα πάντα υπήρχαν και πάντα υπήρχε τσακωμός στα ζευγάρια. Ετσι όπως κάνουν μερικές φορές κάποιες που βλέπω, εγώ θα έπρεπε ήδη 10 φορές ναχα χωρίσει τον παππού σου πιο νέα. Τα παλιά ζευγάρια κρατάνε περισσότερο, αρκετές φορές αναγκαστικά λόγω του ότι κάποτε οι γυναίκες δεν είχαν πολλή ελευθερία και αναγκαστικά μείναν με έναν άνδρα ακόμα και αν δεν άξιζε αλλά αν εξαιρέσουμε αυτούς και λόγω άλλης νοοτροπίας των ανθρώπων. Πχ εγώ με τον παππού σου που ηθελημένα τα φτιάξαμε, στην αρχή του έκανα και την δύσκολη λίγο χαχα. Προβλήματα είχαμε, αρνητικά χαρακτηριστικά και οι δύο και δεν συμφωνούσαμε πάντα αλλά λόγω ίσως της σκληρής ζωής τότε μάθαμε να έχουμε υπομονή και να εκτιμάμε τα θετικά. Πλέον δεν υπάρχει αυτό. Βλέπω πολλούς νέους (σημειωτέον με νέους εννουσε...παιδιά εως 45-50 ετών) που απλά δεν έχουν υπομονή και δεν θέλουν να δεχτούν πως ο καθένας εχει την αποψη του και δεν θα συμφωνούν πάντα. Και ούτε έχουν αντιληφθεί πως πρέπει ναναι λιγο πιο χαλαροί πχ απεναντι στα αρνητικά του άλλου. Όταν βεβαια πεφτει κακοποίηση ή υπερμετρη καταπίεση, υπάρχει πλήρης αδιαφορία ή οι τσακωμοί είναι μεγάλοι και μάλιστα καθε μέρα τότε ναι να χωρίζουν, είναι καλό που πλέον είναι πιο εύκολο αυτό αυτην την εποχη. Αλλά όχι να βλέπω να εχει προηγηθει μεγαλοπρεπής γάμος με εκατοντάδες άτομα, να κάνουν και ένα παιδί και μετά από 2 χρόνια ο ένας να λεει στον άλλον ήσουν το μεγαλύτερο λάθος μου κτλπ και να γίνονται άνω κάτω μετά με διαζύγια, το παιδι μπαλάκι κτλπ. Τελος πάντων μετα ελεγε λιγο καποια υπερβολικά κλισέ που λένε οι ηλικιωμένοι, όπως και ναχει πιστευω γενικά σωστή η παρατήρηση της. Γενικά εχουν γίνει πιο εγωιστές πολλοί άνθρωποι και των δύο φύλων. Μάλιστα δε μπορώ να πω πως συναισθηματικά οι γυναίκες είναι πιο... σκληροτράχηλες και με μεγαλύτερη ευκολία λήγουν μία σχέση (τύπου μου την έσπασες άντε, τέλος τώρα, δρόμο, θα βρω άλλον) και δεν τις παίρνει και ιδιαίτερα απο κάτω. Βέβαια το ίδιο ακριβώς ισχύει και για πολλούς άνδρες. Αλλά το αδύναμο φύλο μου φαίνεται υπερτερεί κάπως....δεν ξέρω ίσως είναι και λάθος αυτό που λέω ή απλά έχω κακές επιρροές από γνωστούς που πάθανε διάφορα.
+1Έχεις πολύ δίκιο σε όλα.Έτσι είναι. Απλά μετά τα 30 δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να ξοδέψει χρόνο σε μια κατάσταση που δεν του κάνει το περιβόητο κλίκ απο την αρχή.Η διάθεση για ρίσκο μειώνεται.
Νομίζω ότι μειώνεται η ανοχή για να ακούς τις ίδιες μπούρδες όσο περνάνε τα χρόνια. Αλλά μάλλον πρέπει να επιλέξουμε άλλους τύπους από αυτούς που μας λένε μπούρδες κι έτσι μεν αποφεύγουμε τα λάθη, αλλά δεν κάνουμε και καμιά σωστή επιλογή.Τώρα η όποια άρνηση στη ζωή, είναι άλλο ζήτημα και βαθύτερο.Υ.Γ. Κάποιοι βέβαια, είμαστε οι μπουρδολόγοι που μας αποφεύγουν αλλά σπάνια ο κόσμος μας το λέει κατάμουτρα αν και θα ήταν χρήσιμο.
Scroll to top icon