Μπηκα να σου γραψω κατι αλλα τα γραφει πολυ ωραια το Σουπριμακι και θα σε συμβουλευα να τα κρατησεις ολα αυτα που σου λεει...Απο τη στιγμη που εχεις την υγεια σου ,μπορεις να κανεις τα παντα...Εχεις κ την καλυτερη παρεα! ;-) ;-)Μην απογοητευεσαι,εχε λιγο πιστη,προσπαθησε κ ειμαι σιγουρη οτι ολα θα πανε κατ'ευχην! ;-) ;-)
3.6.2018 | 05:06
Ζωντανός- Νεκρός
Είμαι 39 χρονών και τα τελευταία χρόνια ζω ένα δράμα. Βλέπω την ζωή μου να κυλάει άδοξα, χωρίς καμιά ουσιαστική αλλαγή. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στους φίλους μου φαίνομαι πολύ κουλ άνθρωπος,ευτυχισμένος, με διάθεση και χωρίς προβλήματα.Η πραγματικότητα όμως, είναι ανατρεπτική. Το χαμογελαστό παιδί,που είναι γεμάτο από χαρά και κέφι, όταν κλείνει το λάπτοπ αντιμετωπίζει την αλήθεια και ολο ένα βυθίζεται στις σκέψεις του.Μένω μόνος στην πρωτεύουσα εδω και 8 χρόνια. Οι γονείς μου δεν ζουν. Στην αρχή τα πράγματα πήγαιναν σούπερ. Είχα την δουλίτσα μου, τα έξοδα μου, την ζωή μου. Εδώ και 2 χρόνια ψάχνω απεγνωσμένα εργασία μα δεν με παίρνει κανείς. Μόνο κάποιες φορές τυχαίνει να κάνω κανένα μεροκάματο.Παίρνω ένα επίδομα της τάξης των 70 ευρώ και ένα νοίκι το οποίο ξεπληρώνει το νοίκι που μένω. Οπότε μου μένουν 70 ευρώ για να πληρώσω το φαγητό μου και τροφή για το σκυλάκι μου. Και ναι, του παίρνω την ακριβότερη τροφή κι ας μην έχω κάποιες μέρες να φάω. Δεν με πειράζει αυτό. Από την στιγμή που αποφάσισα να το μεγαλώσω, θα το μεγαλώσω με τα μέγιστα που μπορώ να διαθέσω. Εξάλλου είναι η μοναδική και η πιο ουσιαστική παρέα μου. Ποιος μπορεί να μου χαρίσει τόση αγάπη; Κανείς! Δεν το αξίζει; το αξίζει και με το παραπάνω! Οι Φίλοι, σχέσεις και γνωστοί, ολοένα και χανόταν στον χρόνο... Και είχαν δίκιο. Πόσες φορές θα άκουγαν ότι δεν μπορώ να βγω μαζί τους; Κλεισμένος μέσα σ ένα δωμάτιο μέρα νύχτα.. Και όχι, δεν είναι επιλογή μου να κάθομαι μέσα σε τέσσερις τοίχους. Μα δεν γίνετε διαφορετικά. Η μόνη μου έξοδος είναι όταν βγάζω τον σκύλο βόλτα και κάποιες φορές που κάνω κάποιο μεροκάματο πηγαίνω να καλοκαρδίζω τους λιγοστούς φίλους μου με την παρουσία μου. Και οι μέρες έγιναν μήνες και οι μήνες έγιναν χρόνια...Κλεισμένος σε ένα δωμάτιο... Να έχω τρελή επιθυμία να βγω έξω και να ζήσω σαν άνθρωπος, αλλά μάταια..Οι αρνητικοί αριθμοί των χρημάτων να πολλαπλασιάζονται και να γίνονται θηλιά που με πνίγουν. Έχω φτάσει σε απόγνωση. Πάντα όμως, δεν ξέρω, μ έναν μαγικό τρόπο βρίσκω το κουράγιο και συνεχίζω. Πότε με τα πάνω μου, πότε με τα κάτω μου.. Εξάλλου δεν νομίζω να έχω και άλλη επιλογή. Ελπίζω κάποια στιγμή ν αλλάξει η ζωή μου προς το καλύτερο. Γιατί έτσι ήταν η ζωή μου και έτσι θέλω να ξαναγίνει.
2
