ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εγώ μια φορά είχα πάει σε μια κηδεία ενός ανθρώπου που δεν γνώριζα, ήταν ξαδέρφη του τότε συντρόφου μου που ήμασταν σχετικά στις αρχές. Λοιπόν έκλαψα πολύ, όχι για τη γυναίκα, καθώς δεν την ήξερα, αλλά γιατί εκείνη την ώρα σκέφτηκα τους δικούς μου ανθρώπους, κάποια προβλήματα που είχε η μητέρα μου και σκέφτηκα πόσο αναλώσιμοι είμαστε, πως σε μία στιγμή μπορεί όλα να χαθούν. Δεν το έκανα ούτε με υποκρισία, ούτε για να δείξω κάτι. Απλά αυτό μου βγήκε εκείνη την ώρα.

Είναι για κάποιους και αυτός ο ψυχαναγκασμός του να δείξουν ότι στεναχωρήθηκαν ,στον οποίο υποβάλλουν τον εαυτό τους.Ειναι ενίοτε για τα μάτια του κόσμου,για να μη θεωρηθεί ότι αφού δεν έκλαψε με μαύρο δάκρυ δεν στεναχωρήθηκε κιόλας.

Το καραγκιοζιλίκι και το θέατρο ζει και βασιλεύει παντού και όχι μόνο στις κηδείες.

Ο θρήνος ειναι κατι προσωπικό. Οι υπερβολές στην εκφραση του ή οφείλονται σε ιδιάζουσες περιπτωσεις θανάτου ή σε ψυχικά ασταθή ατομα ή σε υποκρισία για τα ματια του κοσμου.

Πολλή υποκρισία, παντού. Εμετίλα. Παλιά νόμιζα ότι οι άνθρωποι ανθίζουν με την αγάπη , όλοι ανεξαιρέτως. Αλλά αποδείχτηκε ότι τελικά το πόσο ψεύτικος ή όχι θα είναι κάποιος, είναι προσωπική του επιλογή. Ένα μεγάλο κρίμα που ζουν ανάμεσά μας τέτοια άτομα.