ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θέλω απλά να πω τον πόνο μου....Είμαι γυναίκα 30 χρονων. 10 χρόνια τώρα στην Ελλάδα, πτυχιούχος άνεργη, κάνοντας δουλειές χωρίς ασφάλεια, με γονείς και σύζυγο άνεργο.. .. Απελπισία. Παντρεμένη με έναν αντρα κατά 20 χρόνια μεγαλύτερο μου και έγκυος.. Έφαγα το κράξιμο της ζωής μου, κουτσομπολια για αυτόν το γάμο και την εγκυμοσύνη ασταμάτητα.. Ώσπου μια κρύα μέρα του χειμώνα, όντας έγκυος 8 μηνών και μένοντας πισω, ο άντρας μου με μια χειραποσκευή και πολύ πολύ λίγα χρήματα έκανε τη τρέλα κ αναζήτησε την τύχη "μας" στο εξωτερικό με ενα τσουρμο καλοθελητες πίσω να ζητούν να αποτυχει. Πήγαινε απο μαγαζί σε μαγαζί κ αναζητουσε δουλειά, βρήκε οικοδομή.. Στους - 20 βαθμούς και μες στα χιόνια. Παρακάλεσε για ενα δωμάτιο για να με φέρει κ εμένα κοντά του. Γέννησα στο εξωτερικό. Τώρα με ενα μωρό ζούμε σε ενα δωμάτιο 18 τετραγωνικων.... Εκείνος οικοδομή κ εγω καθαρίστρια τα σαββατοκύριακα σε ενα τοπο ψυχρο κυριολεκτικά κ μεταφορικά. Παρακαλάμε για ενα σπίτι κ μας κλείνουν όλοι την πόρτα... Ειλικρινά πατριωτικια μου, δε ξέρω πια τι να σκεφτώ κ τι να κανω.... Υπομονή σε ενα ξένο κράτος ζώντας Υπό αυτές τις συνθήκες με την ελπίδα προοπτικής; ή πισω στην αγαπημένη μου Ελλάδα χωρίς ελπίδα και με φόβο;κ κοντά σε ανθρώπους που θα χαρούν με την αποτυχία μας. Δε ξερω.... Δε πίστευα ποτέ οτι θα βρεθώ σε αυτή τη θεση έχοντας μεγαλώσει με όλα τα καλά του κόσμου... Ποτέ μη λες ποτέ τελικά....