ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όχι δεν πρόκειται για κατεβατό μαγειρικής, απλά δεν ήξερα τί τίτλο να βάλω και είχα την ανάγκη να τα γράψω κάπου.Το λοιπόν άλλο ένα μεσημέρι Σαββάτου σε μια μικρή πόλη της επαρχίας. Για άλλους μια μέρα ξεκούρασης από τον φόρτο της εβδομάδας, για εμένα μια μέρα σαν όλες τις άλλες και για εσάς μάλλον μια μέρα βαρετή για να διαβάζετε αυτές τις γραμμές τώρα. Μην ανησυχείτε, συμπάσχουμε.Που λέτε μέχρι τις πολύ αρχές του 2017 ζούσα σε μια μεγάλη πόλη της Ελλάδας. Εκεί είχα σπουδάσει, εκεί ερωτεύτηκα, εκεί ήθελα να ζήσω. Το 2017 ήταν κάπως απότομο για εμένα επειδή εντελώς απότομα έχασα ένα πρόσωπο στην οικογένεια και ακόμα πιο απότομα μου παρουσιάστηκε μια ύπουλη αρρώστια. Οπότε όλο το 2017 το πέρασα με αρκετή μαυρίλα, χημειοθεραπείες αλλά με πολύ ψυχή και αξιοπρέπεια. Για να είμαι ειλικρινής παραξενεύτηκα και εγώ με τον εαυτό μου επειδή πρώτη φορά με είδα να ανταπεξέρχομαι μόνος μου σε τέτοιες συνθήκες και μάλιστα χωρίς να κλαίγομαι. Έχω και εγώ τα παράπονα μου αλλά ΟΚ, νομίζω δεν έχω επιδείξει συμπεριφορά κακομοιριάς. Όχι ότι με νοιάζει κιόλας, αλλά τουλάχιστον δεν μ'αρέσει να βλέπω παρατημένους από τη ζωή.Τέλος πάντων η προηγούμενη χρονιά και λίγο η φετινή ήταν μια μαυρίλα σκέτο όπως είπα και πέρασε σαν νεράκι. Σε όλο αυτό το διάστημα όλοι σχεδόν ήξεραν μόνο το πρώτο σκέλος της ιστορίας. Ότι απλά έχασα έναν από τους δύο γονείς μου. Κανείς άλλος δεν ήξερε για τον καρκίνο. Πλην απειροελαχίστων συγγενικών προσώπων, 3 φίλων και της τέως-νυν-τέως-νυν κοπέλας μου. Πολύ γλυκό κορίτσι. Αλλά αρκετά ανώριμη, ώρες ώρες σπ@σ@ρχ!δw αλλά με καλή ψυχούλα. Και κάνει και καλό σεξ. Βέβαια λόγω δουλειάς έχουμε να βρεθούμε μήνες, σε λίγο και χρόνο μάλιστα, αλλά σαν μικρά καλά παιδιά και εμείς ακόμα "τα έχουμε". Τι και αν 30+άρισα ακόμα μωρό νιώθω. Και εδώ έρχεται η πίκρα μου.ΟΚ, τι να κάνουμε κάποιες φορές το σύμπαν ερωτοτροπεί με τον Όλυμπο... Αλλά εκεί δεν κολλάω επειδή ξέρω να κρατάω την ψυχή μου και νιώθω καλά. Αλλά ρε φίλε το να νιώθω μωρό ενώ έπιασα 3 δεκαετίες στη ζωή μου είναι μεγάλη μαλακία. Η μάνα μου με λέει Τόσα πέρασες, όλα θα στρώσουν. Αλλά αυτό δεν με καθησυχάζει. Ίσα ίσα με εκνευρίζει. Ντάξει ξανά τα ίδια θα λέμε, πολλά περάσαμε. Αλλά με σκοτώνει να σκέφτομαι να μην κάνω έξοδα και η μόνη μου έξοδος να είναι ο καφές στο χέρι που κάνει 1,30. Με σκοτώνει που νιώθω τα χρόνια διαβάσματος να πήγαν στράφη και το μεταπτυχιακό να θεωρείται ένα επιπλέον χαρτί. Με σκοτώνει να στέλνω βιογραφικά και να μην παίρνω απάντηση. Να έχω σχέση αλλά να είμαι σε επίπεδο πρωτοετή ο ένας εδώ ο άλλος εκεί. Να είμαι σπίτι και να έχω καύλες αλλά καθόλου προσωπικό χώρο. Ναι ρε φίλε, έχω τρελές καύλες. Να θέλω να πάω να δω τον ΠΑΟΚ και να σκέφτομαι ότι τα περίπου 1000 ευρώ που έχω στην άκρη να μην τα αγγίξω επειδή μπορεί κάτι να συμβεί και να χρειαστούν. Επειδή η γαμημένη επαρχιακή πόλη που ζω είναι μακριά από τις μεγάλες άλλες πόλεις και όταν έπρεπε να πάω για χημειοθεραπείες έπρεπε να κάνω ένα ταξίδι τεράστιο. Ευτυχώς που οι θεραπείες είναι δωρεάν. Αλλά όλο αυτό το διάστημα με την κηδεία, τα μεταφορικά σε νοσοκομείο και λοιπά έξοδα, ήταν εκτός από ψυχοφθόρες διαδικασίες και αρκετά χρηματοβόρες. Και σε όλα αυτά, έχω και έναν αδερφούλι που έχει και αυτός τα θεματάκια του με τα ψυχολογικά.Έχω και άλλα να γράψω, αλλά είπα πολλά μαζεμένα και ξεθύμανα. Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι είμαι ποτισμένος με κουράγιο. Βέβαια έχω τα ξεσπάσματά μου και εγώ, αλλά γενικά στα προσωπικά και οικογενειακά κάνω πολύ υπομονή. Αλλά αυτό το θέμα της δουλειάς με εκνευρίζει αφάνταστα. Ο γιατρός στο νοσοκομείο με συμβούλεψε να ψάξω το θέμα της αναπηρίας, λόγω του καρκίνου που πέρασα. Δηλαδή αυτό θα έχει κάποια προνόμια και για την δουλειά και για επιδόματα. Εγώ όμως ξενερώνω με αυτή την ιδέα, γι'αυτό ούτε που το έψαξα και δεν πρόκειται να το κάνω ποτέ. Δεν θέλω καμία χάρη από το κράτος. Αν μπορούσα θα πλήρωνα και τις θεραπείες μου από την τσέπη μου. Αλλά λίγο δύσκολο επειδή αυτές στοίχιζαν πραγματικά πολύ. Δεν ξέρω για πιό λόγο, αλλά νιώθω μια μεγάλη απέχθεια για το "κράτος". Δεν είναι κομματικό, ή πολιτικό το θέμα. Απλά αυτή η κατάσταση που παρακαλάς για τα αυτονόητα με εκνευρίζει.Μέχρι τις αρχές του 2017 λοιπόν έμενα στην μεγάλη πόλη που σας έλεγα. Τελείωσα μια καλή σχολή και όχι μια που πέρασα τυχαία μόνο και μόνο για να το παίζω επιστήμονας και να βγάζω κόμπλεξ ότι Χαχα και εγώ ήμουν ΑΕΙ! Π@π@αρια μέντολες. Απλά άρχισαν τα χρόνια να σφίγγουν και θυμάμαι που παλιά μιλούσαμε για γενιά των 700 ευρώ και τώρα μιλάμε για γενιά των 450 και μικτά μάλιστα. Μέχρι τις αρχές του 2017 λοιπόν (πλατιάζω και ξεχνάω τι έλεγα) έκανα χίλιες δυο δουλειές. Αγγαριομάχος κυρίως. Άλλοτε έκανα ιδιαίτερα μαθήματα, άλλοτε φοιτητικές εργασίες σε τεμπέληδες φοιτητές, άλλοτε σε μια διαφημιστική ψέκαζα με αρώματα κούγκαρ και μιλφ, άλλοτε έλεγχα αν μοίρασαν σωστά τα διαφημιστικά στα σπίτια σας, άλλοτε φορούσα γελοία ρούχα σαν καραγκιόζης και πήγαινα σε event για να σερβίρω σαμπάνια σε στελέχη που το έπαιζαν φίρμες αλλά αν δεν είχαν τα κονέ ακόμα θα έψαχναν για δουλειά με τα πτυχία από ΙΕΚ και άγνωστα ιδρύματα που κατείχαν, άλλοτε έκανα τον νεκροπληροφοριοδότη, δηλαδή έστηνα καρτέρι έξω από δικαστήρια όπου ήξερα ότι είχαν δίκες για τροχαία με νεκρούς και αν έκρινα ότι μπορούσα να επέμβω έπιανα τους συγγενείς και τους έλεγα ότι μπορούν να πάρουν αποζημίωση και μετά ερχόταν οι δικηγόροι του γραφείου που εκπροσωπούσα, έπαιρναν τον φάκελο και μετά από μήνες όταν έβγαινε η δίκη υπέρ των πελατών τους, τότε έπαιρνα ένα μικρό ποσοστό ενώ οι άλλοι θησαύριζαν με 20%.Όλα αυτά τα έκανα με την προοπτική ότι ΟΚ ρε φίλε. Τώρα περνάμε φουρτούνα αλλά θα έρθουν τα καλύτερα. Αρκεί να επιβιώσουμε. Και επιβίωνα σε μια πόλη που υπεραγαπούσα, πίνοντας πάλι καφέ στο χέρι με 1,30 αλλά τουλάχιστον έλεγα ότι ζω μόνος και δεν επιβαρύνω τους δικούς μου. Αν και κάποιες φορές πάλι ζητούσα βοήθεια από τους γονείς μου επειδή με όλα αυτά ζήτημα να έφτανα τα 600 ευρώ το μήνα και με ενοίκιο, φαγητό, μετακινήσεις, κτλ κτλ κάποιες φορές έφτανα οριακά. Αυτό. Κάποιες φορές ένιωθα σαν μετανάστης ρε φίλε. Δεν συγκρίνω τον εαυτό μου επειδή αυτοί οι άνθρωποι ποιός ξέρει τι σκατά πέρασαν και έζησαν να φτάσουν μέχρι εδώ. Αλλά σε τι διέφερα με αυτούς; Απλά ήξερα την γλώσσα εδώ. Κατά τα άλλα από το ίδιο καφέ παίρναμε καφέ στο χέρι, στο ίδιο αστικό στριμωχνόμασταν, στην ίδια γειτονιά μέναμε, στα ίδια παγκάκια την αράζαμε και όταν έπαιζαν ματσάρες με CL και UEFA στα ίδια καφέ μαζευόμασταν για να φωνάξουμε.Είπα πολλά πράγματα και ένιωσα καλύτερα επειδή κακά τα ψέματα ρε φίλε αλλά σε αυτή την ηλικία που είμαι έχω την ανάγκη να έχω προσωπικό χώρο. Αλλά δεν έχω! Θέλω να κάνω σεξ με την κοπέλα μου αλλά αυτή λείπει για σεζόν οπότε καλό Νοέμβρη τώρα. Αλλά οι καύλες δε σταματάνε και όταν με πιάνουν μου γυρνάνε τα μυαλά. Τουλάχιστον αν είχα δικό μου χώρο θα ξεφόρτωνα στο χέρι. Ναι ρε στην ψύχρα έτσι είναι. Οι γλυκανάλατες π@π@ριές είναι για τους ψευτορομαντικούς και άψητους. Η αλήθεια είναι εκτός από λογική και ζωώδης πολλές φορές.Άιντε πολλά είπα αυτή τη φορά και τα έκανα και αχταρμά. Τώρα πρέπει να ετοιμαστώ για να πάω στα μνήματα. Κάθε Σάββατο το απόγευμα το έχουμε συνήθειο να πάμε στα μνήματα να ανάψουμε κεράκι. Εκεί νιώθω μια μικρή αγαλλίαση. Μας λείπει ακόμα.Αν δω ότι σας άρεσε, θα σας πω την συνέχεια την επόμενη φορά επειδή αυτό ήταν το πρώτο βασικό σκέλος. Η συνέχεια έχει να κάνει με την έγκριση του γιατρού μου ότι όλα κομπλέ, οπότε σιγά σιγά θα ξεκινήσω την αναζήτηση πληροφοριών για να φύγω από Ελλάδα. Επειδή όπως είπαμε, χωρίς δουλειά δεν παλεύεται η κατάσταση. Πόσω μάλλον χωρίς προσωπικό χώρο ρε αδερφέ. Φουσκώσαν οι μπάλες μας!