ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εμενα μου φαινονται και τα δυο εξισου δυσκολα. Ομως το δυσκολοτερο ολων ειναι να γινεις φιλος με τον εαυτο σου. Αν γινεις, τοτε ολα τα αλλα τα προσελκυεις στη ζωη σου σιγα σιγα με τον εναν ή τον αλλον τροπο. Οσον αφορά της αδερφικες φιλίες, δυστυχως οσες φορες πιστεψα πως τις ειχα επεσα απο τα σύννεφα. Σε μενα, οι καλυτερες φιλιες αποδείχθηκαν αυτες οπου δεν εισαι με τον αλλον κολληταρι, αλλα εχουν τεθει σιωπηρα καποια ορια του ενος και του αλλου. Δεν εχω την άνεση να παρω ενα τηλ αν δεν ειμαι καλα αλλα δεν εχω και την ανεση να μπω πολυ μεσα στην προσωπικη ζωη του αλλου και να ειμαι αδιακριτη. Και το αντιστροφο. Αλλα σε οσα λεμε κ συζηταμε παντα βοηθάμε ο ενας τον αλλον και όταν βγαινουμε περνάει η ώρα ευχάριστα. Και φιλια ισως βαρια λεξη, ίσως να ειναι γνωστοι μου. Εχω πληγωθεί πολυ απο φιλιες, ισως να εφταιγα κ εγω που πληγωθηκα, ίσως και όχι. Δεν πειράζει. Να ξερετε, το να μην εχει καποιους φιλους δε σημαίνει απαραίτητα οτι το προξενησε αυτος. Το προξενησε αυτος υπο την εννοια οτι εκπέμπει σε χαμηλη συχνοτητα κ αρα προσελκυσε φιλους που καθρεφτιζαν συγκεκριμένα κομπλεξ του και μεχρι να παρει το μαθημα του, μετα αυτοι φευγουν. Δεν το προξενησε υπο την εννοια οτι δεν ήταν καλος φιλος ή κατι τετοιο. Η μοναξια και ειναι επιλογη αλλα και δεν ειναι. Δυσκολα θεματα να εχεις μια μονολεκτικη απαντηση. Μακαρι η ζωη να μας εκπληξει κάποτε θετικα....

Αν εχεις βρει την αδερφη ψυχη σου στον ερωτα, εχεις βρει και την αδερφη ψυχη σου στη φιλια.

Διαφωνώ: η φιλία έχει το αβαντάζ ότι δεν θέλει αποκλειστικότητες ή συγκρίσεις. ;)