Γεια σου, νομίζω οτι είσαι δικό μας κορίτσι, μου φάνηκε γνωστή η ιστορία σου. Όπως και να'χει λυπάμαι για τις απώλειές σου, ίσως θα ήταν χρήσιμο να διαβάσεις κάποια πράγματα σχετικά με την ψυχολογία του πένθους, ώστε να ξέρεις περίπου τι είναι "φυσιολογικό" (ο καθένας το περνά διαφορετικά) να βρεις μπροστά σου. Εμένα πάντως με βοήθησε, κινητοποιήθηκα μόνη μου να βγάλω άκρη, γιατί κανείς δεν μπορεί να σε νιώσει και να σε βοηθήσει όσο εσύ η ίδια τον εαυτό σου. Από κει και πέρα μιλάς για αγωγή, για ψυχίατρο. Αν σου έδωσε αγωγή για ένα χρονικό διάστημα χωρίς να υπάρχει επιπλέον ψυχολογική υποστήριξη και καθοδήγηση, λογικό είναι να ξανακυλίσεις μετά το πέρας της θεραπείας. Η λύση είναι να ζητήσεις βοήθεια είτε πάλι από τον ίδιο (όχι μόνο για φάρμακα) είτε από κάποιον άλλο με τον οποίο θα έχεις καλύτερη επικοινωνία. Δεν αναφέρεις (όπως γίνεται εξάλλου στις περισσότερες εξ/σεις εδώ) τι σου είπε ο γιατρός, τι δε σου ταίριαζε κτλ, προκειμένου να υπάρχει μία βάση συζήτησης. Ξέρεις καμιά φορά δεν ακολουθούμε τις συμβουλές για χψ λόγους, γιατί θέλουν δουλίτσα, ενώ εμείς λαχταράμε την ανακούφιση του άμεσου αποτελέσματος. Το πένθος και η απώλεια γενικότερα χρειάζονται υπομονή και δουλειά με τον εαυτό μας.Για το θέμα της μαμάς σου, μην ξεχνάς οτι τραβάει κι εκείνη το ζόρι της με το πένθος. Είναι άλλο να χάνεις πατέρα όταν είσαι 30+ κι άλλο να χάνεις σύντροφο στην ηλικία της. Για τις κατάρες έχεις δίκιο , είναι άσχημο να ακούς τέτοια πράγματα, σου χαλάνε την ήδη άσχημη διάθεση. Βρες τρόπο να της κόβεις τη συζήτηση, έστω κι αν χρειαστεί να γίνεις αυστηρή μαζι της μια-δυο φορές. Μετά θα στρώσει. Μη φοβάσαι για τον πρώην σου, δεν παθαίνει τίποτα από τις κουβέντες της μαμάς σου, εξάλλου νιώθει κι εκείνη οτι αδικήθηκε (η οργή μετά την απώλεια). Άστον να πάει στο καλό, να'ναι καλά και μακριά σας για να συνέλθετε.Καλό κουράγιο.
18.6.2018 | 18:26
Νιώθω χειρότερα...εγκλωβισμένη στη θλίψη...
Βγήκα από μία σοβαρή σχέση πολλών ετών πρόσφατα. Είμαι σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση που χτυπά κάποιες φορές το σώμα και πήρα για λίγο αγωγή. Στην οικόγενειά μας φέτος χάσαμε δυο πολύ κοντινούς μας ανθρώπους και ένας από αυτούς είναι ο πατέρας μου. Ο χωρισμός επίσης με τσάκισε και αυτός γιατί έγιναν πολύ βαριά πράματα που επηρέασαν εκτός εμένα και τη μαμά μου. Αναθεματίζει κάποιες φορές τον πρώην μου που με έφερε έτσι σε άσχημη κατάσταση, τον καταριέται και νιώθω χειρότερα. Ναι, είμαι διαλυμένη από αυτόν, δεν μπορώ να τον συγχωρέσω γιατί έγιναν βαριά πράματα μες το πόνο μου, αλλά δεν θέλω το κακό του. Είμαι θυμωμένη, δεν θέλω επανασύνδεση αλλά όταν της λέω να σεβαστεί ότι ήμουν χρόνια μαζί του δεν το καταλαβαίνει και με τα λόγια της πονάω περισσότερο. Τον μισεί πλέον και ομολογώ πως και εγώ σαν μητέρα το ίδιο θα ένιωθα αν έβλεπα τη κόρη μου ράκος. Αλλά οι κατάρες δεν είναι στο αίμα μου και επειδή έχει φοβηθεί το μάτι μου από τα άσχημα ( πένθη δύο) που περνάμε, σκέφτομαι μη πάθει κάτι ο πρώην μου. Είμαι ευαίσθητη ως άτομο και βαθιά συναισθηματική και ραγίζω περισσότερο έτσι. Πώς να το διαχειριστώ; Κάνω άσχημες σκέψεις και βυθίζομαι περισσότερο στην απόγνωση. Είμαι πάνω από 30. Υπάρχουν στιγμές που θέλω να πάω στο μπαμπά μου. Νιώθω κουρασμένη. Σαν μάνα δεν είναι κακιά γιατί τον στήριζε το σύντροφό μου έμπρακτα. Εκείνος βγήκε δυστυχώς σκάρτος και μάλιστα τώρα που τον είχα ανάγκη. Τι θα κάνετε στη θέση μου; Παρατηρώ ότι έχω διακυμάνσεις στη ψυχολογία μου και ο ψυχίατρος δεν με βοήθησε που πήγα.
3
