ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 35, ελεύθερη. Αυτός είναι 45, διαζευγμένος και άτεκνος. Γνωριζόμαστε 4 χρόνια. Δεν έχει υπάρξει ποτέ κάτι ερωτικό μεταξύ μας ούτε κάνουμε οι δυο μας παρέα. Πάντα βρισκόμαστε με φίλους.Πριν ενα μήνα περίπου πάνω στην κουβέντα είπε οτι αν έκανε παιδί, θα ήθελε για μητέρα του μια γυναίκα σαν εμένα. Εκθείασε τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα μου και είπε οτι θα ήμουν μια πραγματικά αξία μάνα.Τον ευχαρίστησα και ανταπέδωσα ειλικρινώς. Πιστεύω κι εγώ οτι θα ήταν ιδανικός για τον ρόλο του πατέρας. Είναι σοβαρός, μετρημένος, με αξίες, ηθική και συνείδηση και πολύ δοτικός. Η παρέα άρχισε να μας πειράζει λέγοντας πως θα έπρεπε να κάνουμε μαζί ένα παιδάκι.Έδειχνε όχι μόνο να μην τον ενοχλεί το πείραγμα αλλά να του αρέσει κιόλας σαν ιδέα.Οι επόμενες μέρες με βρήκαν ιδιαίτερα σκεπτική. Τι χρειάζεται άραγε για να γίνουν δυο άνθρωποι γονείς; Ένας μεγάλος έρωτας ή ένα καλό deal; Είναι άραγε η σύλληψη μια φυσική και αυθόρμητη πράξη ή μια σωστά μελετημένη και υπεύθυνη κίνηση; Χρειάζεται ένα αγαπημένο ζευγάρι ή δυο καλοί συνέταιροι; Φυσικά δεν κατέληξα κάπου με βεβαιότητα.Πριν λίγες μέρες ξαναβρεθήκαμε με το εν λόγω άντρα και τον ρώτησα αν θυμάται εκείνη τη συζήτηση. Φυσικά και τη θυμόταν και μου είπε πως είχε προβληματιστεί και ο ίδιος εξ' ίσου. Μόνο που εκείνος ήταν πιο ξεκάθαρος. Θα ήθελε αληθινά να είμαστε γονείς ενός παιδιού. Χωρίς έρωτα, χωρίς αγάπη, χωρίς σωματική ένωση. Μόνο με υπευθυνότητα, σεβασμό, αμοιβαία εκτίμηση, κοινό όραμα και συλλογική εργασία.Πράγματι, θα γίνει ένας υπέροχος πατέρας και αλλά εγώ δε δίνω τα χέρια σ' αυτό το deal. Θα το ρισκάρω και θα περιμένω λίγο ακόμα τον έρωτα που θα γεννήσει ζωή...Καλό ξημέρωμα!