ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα το πρωί βγήκαμε με τον άντρα μου και κάποιους αγαπημένους μας φίλους για καφέ στο μέρος καταγωγής του (μεγάλο ορεινό χωριό κάπου στη ΒΔ Ελλάδα). Ερχόμαστε σχεδόν κάθε ΣΚ για να δούμε τα πεθερικά μου, τα οποία είναι ηλικιωμένοι άνθρωποι και όσο μπορούμε να τους φροντίσουμε. Μένουμε σε διπλανή πόλη από όπου κατάγομαι και εκεί εργάζεται και ο άντρας μου, αλλά θέλω κι εγώ να πηγαίνουμε συχνά γιατί μου αρέσει πολύ και σαν μέρος και έχουμε πολύ καλές σχέσεις με τα πεθερικά μου.Μου έχει κάνει αίσθηση κάτι όμως, στα δύο χρόνια που έρχομαι πλέον στα μέρη αυτά.Γενικά έχω παρατηρήσει πως εδώ οι γυναίκες, ειδικά όσες δεν γνωρίζω καλά ή δεν έχω ξαναμιλήσει μαζί τους, με κοιτάζουν σχεδόν με μίσος. Και ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί. Χαιρετώ τους πάντες με χαμόγελο, και το κάνω όχι επίτηδες αλλά επειδή δεν μου αρέσει να είμαι...μουντρούχα και με τη μούρη μέχρι το πάτωμα. Έτσι έχω μάθει από παιδί και στη δουλειά μου όπου συναναστρέφομαι με κόσμο καθημερινά. Αντιθέτως, αν εξαιρέσω τους φίλους/ες μας στα μέρη εκεί, οι υπόλοιπες γυναίκες (!) συγκεκριμένα με κοιτάζουν με ένα ανεξήγητα άγριο βλέμμα. Κι ενώ παραταύτα μου βγαίνει να πω μια καλημέρα με χαμόγελο, το λέω, με κοιτάζουν από την κορυφή μέχρι τα νύχια και γυρνάνε αλλού το κεφάλι. Δεν μπορώ να το εξηγήσω πραγματικά. Και σήμερα το πρωί, που βγήκαμε για το καθιερωμένο μας κυριακάτικο καφέ, στο διπλανό τραπέζι καθόταν μια νεαρή παρέα που δεν την ξέρω. Πέρασα μπροστά από το τραπέζι και μια κοπέλα που καθόταν ακριβώς μπροστά μου με κοίταξε τόσο έντονα και επικριτικά, σέρνοντας το βλέμμα της από τα πόδια μου μέχρι το κεφάλι μου. Στο πρόσωπο είχε ζωγραφισμένη μια τρομερή απέχθεια. Εννοείται πως δεν έδωσα σημασία και από ότι είδα συνέχισε να με κοιτάζει μέχρι να καθίσω. Με ΑΠΕΧΘΕΙΑ. Εχετε νιωσει ποτε να σας κοιτουν σαν να θελουν να σας ξεμαλλιασουν, σαν να μπηγουν νυχια με το βλεμμα πανω σας; Ετσι ακριβως!Γενικά δεν είμαι άτομο που προκαλει με το ντυσιμο του ή τη συμπεριφορα του, ειμαι ενας ανθρωπος που μιλαει ηρεμα και σιγα, δεν θελω να τραβαω την προσοχη. Επισης προσεχω την εξωτερικη μου εικονα (πχ ντυνομαι απλα και κλασικα, βαφομαι διακριτικα, προσπαθω να αναδεικνυω φυσικα τα χαρ/κα μου). Δοξα τω Θεω εχω και μια δουλιτσα που μου επιτρεπει να αγοραζω που και που και κανενα πραγματακι, πχ ενα ομορφο απλο φορεμα. Κοιταζω το σπιτι μου, να ειμαστε ομορφα με τον αντρα μου, να εχουμε την υγεια μας και την ψυχικη μας ηρεμια, δεν ανακατευομαι σε ζωες αλλων, γενικα θελω να πω οτι ειμαι απο τη φυση μου ενας ησυχος, οσο το δυνατον πιο αθορυβος ανθρωπος.Απλα ποτε δεν καταλαβα γιατι να φτασει ενας ανθρωπος που δεν τον ξερεις να σε κοιταξει ετσι. Σαν να θελει να σου κανει κακο σε σημειο που να σε λιωσει με το παπούτσι του.Το αισθανομαι πολλες φορες σε βλεμματα γυναικών ειδικα εδω στα μερη του αντρα μου αυτο. Δεν μπορω να διανοηθω τον εαυτο μου να κοιταζει ετσι καποιον αγνωστο. Το θεωρω οτι θα ηταν πολυ αξεστο εκ μερους μου, και προσβλητικο. Τι να πω. Μακαρι να ειναι ιδεα μου, καμια φορα ειναι και το στυλ καποιων αγριωπο, κι οταν τους γνωρισεις καταλαβαινεις οτι ετσι ειναι με ολους. Ο αντρας μου μου λεει να το βλέπω σαν καλαμπούρι, πως οι γυναικες που δεν έφυγαν ποτέ από εκει, νεες ή μεγάλες, ετσι ειναι δυστυχως, κι οτι οταν βλεπουν μια νεα (και εμφανίσιμη) κοπελα, κυριως αν εχει σπουδασει και δουλευει, βγαζουν κομπλεξ στην επιφανεια. Σοκάρομαι από τον σκοταδισμό τέτοιων νοοτροπιών εν ετει 2018 πραγματικά. Εγω παντως θα συνεχισω να λεω καλημερα και να χαμογελω. Ετσι ρε παιδι μου, απο αντιδραση.