Έλεος με αυτήν την καραμελιτσα της κατάθλιψης και την αυτοδιαγνωση. Το ότι δεν σε αγαπούν οι άλλοι σύμφωνα με τα δικά σου μέτρα και σταθμά μην το εκλαμβανεις ως έλλειψη αγάπης η ενδιαφέροντος. Πρέπει να γίνεις λίγο χοντροπετση. Αλλοιμονο κι αν καθόμαστε να χαλιομαστε για ψύλλου πήδημα. Φιλοσοφήσε το λίγο. Για κάτι το οποίο δεν φέρνει καταστροφή στη ζωή μας απαγορεύεται να στεναχωριομαστε. Αν κάνεις έτσι για τα καθημερινά τι θα κάνεις αν σου συμβεί κάτι σοβαρό;; Δεν χρειάζεται να κάνεις κανένα τρομερό επίτευγμα για να είναι οι γονείς σου περήφανοι για σένα. Βρες πράγματα δημιουργικά να ασχολείσαι που να σε ευχαριστούν και να σε γεμίζουν. Η χαρά δεν έρχεται να μας λούσει ξαφνικά εκεί που καθόμαστε.....πρέπει να κάνουμε και κάτι.
2.7.2018 | 21:18
...
Δεν ξέρω με τι να αρχίσω αλλά έχω κουραστεί να κρύβω όλα αυτά που νιώθω με ένα χαμόγελο. Δεν θα πω ότι πέρασα δύσκολα στην ζωή μου αλλά είμαι 25 χρονών και βιώνω κατάθλιψη εδώ και αρκετά χρόνια και όσο μεγαλώνω το νιώθω περισσότερο. Που να ψάξω για βοήθεια; Γιατί ο κόσμος γύρω μου να θέλει με βοηθήσει; Πως γίνεται να μου λένε πως μ'αγαπάνε και εγώ να μην το νιώθω; Γιατί οι γονείς μου να μην με καταλαμβαίνουν; Γιατί να είμαι τόσο ευαίσθητη; Γιατί να πληγώνομαι με το πιο απλό πράγμα; Γιατί τόσα χρόνια να προσπαθώ για μένα χωρίς να νιώθω καλύτερα; Ζω μόνη μου μακριά απ τους δικούς μου,είχα ξεκινήσει μια νέα ζωή που με έκανε χαρούμενη αλλά έπεσα πάλι στα ίδια. Δεν θέλω να τους στεναχωρώ. Θέλω να τους κάνω χαρούμενους και περήφανους για μένα αλλά δεν μπορώ. Δεν ξέρω πως να με βοηθήσω.. Σας παρακαλώ πέστε μου τι να κάνω
2
