ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το αγόρι μου κάθε φορά που διαφωνώ μαζί του ή κάθε που με έχει ενοχλήσει κάτι, το γυρνάει στην πλάκα, αλλάζει το θέμα, μου λέει ότι δεν έχει χρόνο να διαφωνεί για ανούσια πράγματα και γενικώς με γράφει. Συνήθως μιλάω ήρεμα και λέω με προσοχή το τι σκέφτομαι και τι με πειράζει. Για αρχή δεν κατηγορώ και παραμένω ήρεμη. Μετά όμως όσο αποφευγει να ασχοληθεί νευριάζω τόσο που δεν μπορω να το διαχειριστώ και με πιανουν τα κλάμματα. Χθες και σήμερα με αποφευγει και μου στέλνει μυνήματα για ακυρα θέματα και εγω πρέπει να κανω ότι όλα είναι καλά υποτίθεται. Παλι ηρεμα του εξηγησα πως νιωθω και οτι μου δημιουργει θλιψη και η απαντηση ηταν οτι δεν θα ασχολείται με δυσαρεστα πραγματα και οτι πρεπει να το λυσω μονη μου. Τι ακριβως να λυσω ; Το οτι αποφευγει την συγκρουση και ότι νιωθω σαν να εχω σχεση μονη μου ; Λεει οτι με αγαπαει αλλα έτσι ειναι η αγαπη; Αφηνεις τον ανθρωπο σου να νιωθει μονος γιατι βαριεσαι να δωσεις δύο λεπτα χρονου να σου πει το τι τον απασχολει; Με βαζει στον ρόλο της υστερικης γκρινιαρας γκομενας με αυτην του την σταση και φτανω σε ασχημο σημειο. Αυτός ειναι μια χαρα και εγω εχω μονιμο πονοκεφαλο απο τον εκνευρισμό και δεν μπορω να κανω τιποτα το παραγωγικο. Με παει πισω. Τα ειπα και ξεθυμανα...