ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν μία εβδομάδα έχασα το μπαμπά μου. Ήταν κάτι που το περίμενα η ασθένεια του είχε φτάσει στο απροχώρητο. Έκλαψα στεναχωρήθηκα και στενοχωριέμαι ακόμα. Το ζήτημα είναι άλλο. Ο μπαμπάς είχε αγοράσει πριν χρόνια ένα μικρό διαμέρισμα με χρήματα που κέρδιζε από τη δουλειά του. Ήταν δικό του κατάδικο του. Το είχε παραχωρήσει σε ένα φίλο του ο οποίος είναι χωρισμένος και άνεργος, για να μένει μέχρι να δει τι θα κάνει. Δεν μας είχε ξεκαθαρίσει τι ήθελε να κάνουμε με το συγκεκριμένο διαμέρισμα. Δεν ήταν και σε κατάσταση να μιλήσει γι αυτό. Σήμερα το πρωί η αδερφή μου, με την ευαισθησία που τι διακρίνει πήγε στο διαμέρισμα βρήκε τον άνθρωπο και του είπε ότι σε μία εβδομάδα να έχει φύγει γιατί θέλουμε να το νοικιάσουμε. Με πήρε τηλέφωνο ο φίλος του μπαμπά μου και μου είπε αν γινεται να του αφήσουμε λίγο πιο πολύ χρόνο για να ψάξει να βρει να πάει κάπου. Η αδερφή μου αμετακίνητη. Δε με ακούει καθόλου. Λέει ότι εκείνη δεν είναι βλάκας και ότι κανένας δε θα ζήσει εις βάρος μας. Νιώθω τόσο ανίσχυρος. Τι να κάνω να βοηθήσω τον άνθρωπο; Η περιουσία του πατέρα μας έρχεται και στους τρεις μας και σε εμενα και στην αδερφη μου και στη μητέρα μου. Πως αποφασίζει εκείνη για όλα;