ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα! Μιας και αυτό με τα confessions είναι ανώνυμο είπα να βγάλω μερικά πράγματα στην φόρα που δεν μπορώ να πω σε κανέναν χώρις να σκέφτομαι ότι θα με πάρουν για τρελό θα με κοροϊδεύουν ή θα με αγνοήσουν... Είμαι απίστευτα αγχωμένος για οτιδήποτε συμβαίνει έχω ξεκίνησε μια δουλειά σεζόν τύπου. Το αφεντικό δεν είμαι σίγουρος αν είναι καλά στα μυαλά του σχεδόν ότι κάνω του φταίει.. Δεν λέω πως δεν κάνω λάθη αλλά του φταίνε πράγματα εξωπραγματικα..τα οποία είναι πραγματικά τρελό να ενοχλούν κάποιον... Αλλά είναι η επιχείρηση του και προσπαθώ όσο ποιο πολύ μπορώ να τα κάνω όλα όπως τα θέλει αυτός. Κάθε μέρα ξυπνάω και κοιμάμαι με άγχος.. Τι θα δει σήμερα και δεν θα του αρέσει; Θα με πάρει τηλέφωνο πάλι στις 12 το βράδυ να πάω για πρωινή βάρδια; Κάθε μέρα αν χτυπήσει τηλέφωνο μετά τις 9 το μυαλό μου τρελαίνεται.. Δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ όλο αυτό. Έιμαστε 2 άτομα στο μαγαζί αυτό αλλά πάντα φαίνεται να κάνω τις πιο πολλές βάρδιες.. Πρωί βράδυ πάντα εγώ το οποίο με κουράζει απίστευτα ψυχικά και σωματικά. Κάθε φορά π μου ζητάει ν πάω δεν μπορώ να πω όχι... Απλά δεν μπορώ δεν ξέρω γιατί.. Απλά το επιτρέπω να γίνει χωρίς κανένα δισταγμό απλά λέω ναι θα έρθω κ μόλις κλείνει το τηλέφωνο απλά η ψυχολογία μου είναι απλά κατεστραμενει.. Δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό. Δεν μπορώ να πω όχι πάντα όταν κάποιος μου ζητάει κάτι μου είναι σχεδόν αδύνατο να πω όχι ειδικά αν επιμένει λίγο... Θυμάμαι πριν βρω την δουλειά ήμουν για μια μεγάλη περίοδο άνεργος και κάθε φορά που κάποιος μου έλεγε για κάποιο μέρος που ζητάει άτομα για εργασία αγχωνομουν πάρα πολύ κάθε φορά που μ λέγανε στείλε βιογραφικό εκεί απλά μέσα μου πραγματικά δεν ήθελα φοβόμουν δεν ξέρω τι ακριβώς φοβάμαι... Φοβάμαι να εργαστω.. Κ τώρα το καλοκαίρι π "εργάζομαι" κ όλη η παρέα βγαίνει συνέχεια έξω και εγώ δεν μπορώ με σκοτώνει.... Νιώθω ότι δεν έχω χρόνο για τίποτα και μια βάρδια να έχω μόνο πρωί πχ γυρνάω σπίτι και το μόνο που θέλω να κάνω είναι να κάτσω να κάνω ένα τσιγάρο και ν μην κάνω τίποτα παρά μόνο να μετράω τις ώρες για την στιγμή που θα πρέπει να πάω πάλι... Η κάθε μου μέρα είναι χωρισμένη σε 1 ώρα για αυτό 1 ώρα για εκείνο 1 ώρα για το άλλο και αυτό με πνίγει δεν μπορώ να ευχαριστηθώ τίποτα...Κ εκτός από αυτά τα θέματα με την εργασία... σκέφτομαι το πόσο θα θελα να είχα μια κοπέλα... Είχα κάνει σχέσεις στο παρελθόν μπορεί παραπάνω από τις μισές να τελείωσαν με το άλλο πρόσωπο να απατάει... Αλλά και πάλι πριν από τα άσχημα θυμάμαι πόσο χαρούμενο με έκανε το να έχω κάποια να τα μοιράζομαι όλα.. Να καθόμαστε αγκαλιά, απλά ξεχνουσα ότι με ενοχλούσε ότι και αν μου χάλαγε την διάθεση, μου λείπει τόσο πολύ αυτό και πολλές φορές με κάνει να νιώθω απίστευτα μόνος και αυτό με τρομάζει... Τέλος πάντων ζητώ συγνώμη για όλο αυτό το ποστ και ευχαριστώ όσους χάλασαν τον χρόνο τους για να διαβάσουν κάποιον να κλαίγεται για χαζά πράγματα :)