ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 28 χρόνων με ένα παιδί 2 ετων, παντρεμένη και μενω στο εξωτερικό τα τελευταία πέντε χρόνια. Το πρόβλημα δεν έχω βοήθεια στις δουλειες του σπίτιου καθόλου. Δεν ήταν πάντα ετσι. Είμαι μαζί του από τα 20 μου χρόνια και έχουμε μείνει συνολικά 7 χρόνια. Με βοήθησε και ήταν σωστή η αναλογία. Αυτή η κατάσταση άρχισε μετά από τους πρώτους μήνες αφού γεννήθηκε η μικρή. Στην αρχή σκέφτηκα πως είναι κουρασμένος γιατι έκανε δύο δουλειές, αλλά πλέον όχι. Μιλάμε για μια κατάσταση που διαρκεί ενάμιση χρόνο και μου αναγνωρίζω πως την άφησα να παγιωθει. Το συζήτησα μαζί του στο χαλαρό, στο αυστηρό, τον ρώτησα τι άλλαξε από τοτε... και οι δικαιολογίες είναι "θα τις κάνω μεθαύριο, θα παίξω/ασχοληθώ με τον μικρό να έχεις τον χρόνο σου, έλα δεν είναι τόσο χάλια το σπίτι όσο λες. " Και άλλα τέτοια. Είμαι εργαζόμενη και κουράζομαι και εγώ και στο κάτω κάτω πρέπει να πλένει τα ρούχα του ,να καθαρίζει τις βρώμικες του και όλα αυτά. Κατά τα άλλα η σχέση μεταξύ μας είναι καλη. Δοκίμασα να μην κάνω καμιά δουλειά για ένα διάστημα μήπως και δει ότι δεν γίνονται όλα από μόνος του, πως διαφορετικά θα βρωμισουμε αλλά πάλι δεν έκανε τίποτα και η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Έχουμε τσακωθεί και του έχω πει πως αν είναι να τα κάνω όλα μόνη μου, να είμαι και μόνη μου και με είπε υπερβολική και πως ο ίδιος βοηθάει. Ναι κανει πράγματα με το παιδί, κατεβάζει τα σκουπίδια και μαζεύει το τραπέζι. Νιώθω πως δεν με υπολογίζει σαν άνθρωπο και δεν με σέβεται. Σκέφτηκα ακόμα και το διαζύγιο αλλά όντως χωρίζεις για έναν τέτοιο λόγο; Δεν θέλω να είμαι το δουλικό του προσωπικο μα ούτε ο γιος μας να μεγαλώσει με την αίσθηση πως μόνο η μαμά -γυναικα πρέπει να τακτοποιήσει το σπίτι και πως όλα γίνονται με το χτύπημα των δαχτύλων μας. Δεν περίμενα ότι θα ειχα ασχοληθεί με αυτό τον άνθρωπο για ένα τέτοιο θεμα τόσο σοβαρά.