ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον τελευταίο καιρό δεν μπορώ ούτε εγώ να εξηγήσω τι συμβαίνει με μενα. Είμαι 22 χρονών και θα περίμενες να ακούσεις πως είμαι όλη την ώρα έξω, γνωρίζοντας νέα άτομα, κάνοντας φίλους και γνωριμίες και περνόντας καλά. Καμία σχέση! Η μόνη μου συντροφιά είναι να βλέπω σειρές και να κάνω ανούσιες βόλτες με το αυτοκίνητο μου ολομόναχος γιατί δεν μπορώ να αντέξω άλλο να είμαι μόνος μου κλεισμένος μέσα στο σπίτι μου, όταν όλοι οι άλλοι γύρω μου περνάνε τέλεια και κάνουν φίλους, έχουν σχέσεις κλπ. Πριν από ένα χρόνο είχα φύγει από την Αθήνα και είχα πάει στην Επαρχία για σπουδές. Όταν έφτασα εκεί, είπα στον εαυτό μου πως είναι μία ευκαιρία για μένα να κάνω μία νέα αρχή. Και πραγματικά το πίστευα αυτό. Έτσι λοιπόν, έκανα μερικές φιλίες εκεί και έβγαινα που και που με μερικά άτομα. Σιγά σιγά, έβλεπα κι εκείνα τα άτομα να με εγκαταλείπουν και να κάνουν παρέες με άλλα άτομα. Για προσωπικούς λόγους κυρίως, αποφάσισα να σταματήσω τις συγκεκριμένες σπουδές και να σπουδάσω κάτι που με ενδιαφέρει πραγματικά εδώ στην Αθήνα, έτσι ώστε να είμαι και κοντά στο σπίτι μου και στους "φίλους" μου. Το αποτέλεσμα είναι να νιώθω ακόμα περισσότερη μοναξιά εδώ στην Αθήνα, οπού είναι και η πόλη στην οποία μεγάλωσα. Θα περίμενες τουλάχιστον να έχω κάποιους φίλους εδώ. Κι όμως.. τίποτα! Είμαι στην Αθήνα 1 χρόνο τώρα, αφού εγκατέλειψα τις σπουδές μου στην Επαρχία. Το μόνο που κάνω είναι να περιφέρομαι μέσα στο σπίτι μου, να βλέπω σειρές και ταινίες, να κλαίω αργά την νύχτα ακούγοντας μουσική και να ρωτάω τον εαυτό μου γιατί να μην έχω κι εγώ κάποιον με τον οποίο θα μπορώ να βγω έξω, να κάνουμε παρέα, να μιλάμε να με ακούει και να τον/την ακούω. Μου λείπει να έχω έναν φίλο να κάνουμε μαζί πράγματα ή ακόμα και να μιλάμε ασταμάτητα για άσχετα πράγματα. Αυτό το καλοκαίρι έχω άφθονο χρόνο και δεν έχω με ποιον να τον ξοδέψω. Με ρωτάνε οι δικοί μου γιατί δεν έχω σχέση. Τι να απαντήσω; Ότι δεν έχω καν φίλους; Η μόνη μου παρηγοριά είναι να κάνω βόλτες με το αυτοκίνητο και να ξεχνιέμαι αλλά η αλήθεια είναι πως δεν ξεχνιέμαι πια. Ίσα ίσα, όταν κάνω αυτές τις βόλτες, αναρωτιέμαι πως θα ήταν αν δεν ήμουν μόνος μου και αν είχα μαζί μου έναν/μία φίλο/φίλη μου ή την κοπέλα μου. Όλες αυτές οι σκέψεις απλά με κάνουν να λυπάμαι τον εαυτό μου και να νιώθω αξιολύπητος. Οι βόλτες έπαψαν να είναι λύσεις. Οι σειρές και οι ταινίες έπαψαν να με κάνουν να νιώθω λιγότερο μόνος. Η μουσική που άκουγα κάθε βράδυ, απλά με κάνει να κλαίω περισσότερο. Κι εγώ, το μόνο που θέλω είναι να γνωρίσω άτομα και να κάνω νέες φιλίες. Να κάνω αληθινούς φίλους αυτή την φορά που δεν θα με προδώσουν και δεν θα με αφήσουν, όπως δεν θα τους προδώσω ούτε αφήσω κι εγώ. Φίλους με τους οποίους θα μπορούμε να κάνουμε πράγματα μαζί και να γελάμε. Επειδή ξέρω πως πολλοί θα πιστέψουν πως το λέω αυτό γιατί είμαι ο γνωστός πέφτουλας, να ξεκαθαρίσω πρώτα πως ναι, σίγουρα θα με ενδιέφερε να βρώ μία κοπέλα και να το πάω σοβαρά μαζί της. Να επικοινωνούμε και να ερωτευτούμε! Ποιος δεν θα το ήθελε κάτι τέτοιο; Άλλωστε αυτή είναι και η τέλεια ηλικία για να ερωτευτείς. Αλλά όχι, αυτό που θέλω να πω δεν έχει καμία σχέση με όλα όσα γράφω εδώ. Η αλήθεια είναι πως οι καλύτερες και σημαντικότερες φιλίες που είχα ποτέ στην ζωή μου, ήταν με κοπέλες και όχι με αγόρια. Κι αυτό για τον απλούστατο λόγο πως με τις κοπέλες μπορούσα να εκφραστώ πιο ελεύθερα χωρίς να πρέπει να σκεφτώ αν αυτό που είπα θα ακουστεί περίεργο στον κολλητό μου. Δεν ξέρω αν αυτό βγάζει νόημα ή αν ταυτίζεται κανένας άλλος μαζί μου, αλλά είναι αλήθεια. Επίσης αυτό δεν σημαίνει πως θέλω αποκλειστικά να γνωρίσω κοπέλες, όχι. Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που θα μπορούσα να κάνω με άλλα αγόρια. Φυσικά και δεν είμαι επιλεκτικός. Είμαι όμως ειλικρινής. Και η αλήθεια είναι πως χρειάζομαι πραγματικά να κάνω φίλους και να γνωρίσω νέα άτομα αν θέλω να είμαι χαρούμενος και αν θέλω να σταματήσω να νιώθω τόσο μόνος. Είναι πολλά πράγματα που δεν ξέρω ακόμα. Είμαι ακόμα τόσο νέος. Πριν λίγο καιρό ή μερικά χρόνια, θα γελούσα αν κάποιος μου έλεγε πως ήταν 22 χρονών και σκεφτόταν αν αξίζει να ζει μία ζωή χωρίς φίλους γιατί θα σκεφτόμουν: >. Είναι όμως το τίποτα; Γιατί τώρα πραγματικά νιώθω απελπιστικά μόνος μου και αυτό με κάνει να νιώθω πολύ άσχημα. Με κάνει να λυπάμαι τον εαυτό μου. Γι αυτό και όταν είδα τις εξομολογήσεις σε αυτό το site, σκέφτηκα πως ίσως να νιώθουν και άλλα άτομα όπως νιώθω εγώ. Ίσως να μην είμαι και τόσο μόνος μου. Έτσι, σκέφτηκα να γράψω εδώ όλες μου τις σκέψεις και να ρωτήσω εσάς! Νιώθει κανείς άλλος έτσι; Ταυτίζεται κάποιος άλλος εδώ με εμένα; Ψάχνει κάποιος άλλος απεγνωσμένα να κάνει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ φίλους και να σταματήσει να νιώθει μόνος/μόνη; Εγώ ναι, και γι'αυτό σας ρωτάω: Ξέρει κανείς κάποιον τρόπο να κάνω γνωριμίες και φίλους; Ή αν νιώθει και κάποιος άλλος όπως νιώθω κι εγώ και διαβάζει αυτό το τεράστιο κείμενο τώρα, θα ήθελε να γνωριστούμε και να γίνουμε φίλοι;