Πρώτα απ'όλα συγχαρητήρια που πέρασες κάπου ώστε να μην επιβαρυνεις τους γονείς σου. Δεύτερον φαντάζομαι το ξέρεις πως δεν είσαι ο μόνος Ε?? Πλέον ένα πολύ μεγάλο ποσοστό φοιτητών είναι κάπως έτσι. Δυστυχώς στην Ελλάδα είναι άσχημη η κατάσταση . Επίσης αυτό με το να βρεις δουλειά και έτσι σπίτι κλπ είναι εξαιρετικά δύσκολο. Να συντηρείσαι εξ ολοκλήρου μόνος σου. Συνήθως όταν γίνεται κάτι τέτοιο παρατάς την σχολή που δεν στο εύχομαι. Ξερω περιπτωση που συνδυασαν δουλεια και σχολη αλλα ειναι πολυ σπανιο και πρεπει να έχεις μεγαλη θεληση. Ναι η αλήθεια είναι πως ωραίο είναι να μένεις μόνος/η αλλά όταν δεν στο επιτρέπουν οι συνθήκες τι να κάνεις. Στην τελική έχεις πόσα χρόνια μπροστά σου για να γίνει κάτι τέτοιο. Γι'αυτό και προσπάθησε να εφοδιαστείς με προσόντα κλπ.
6.8.2018 | 07:03
Είμαι λιγάκι απελπισμένος..
Θα το κρατήσω όσο πιο σύντομο γίνεται.Είμαι 20 χρόνων, φοιτητής, έχω χαρτζιλίκι να βγαίνω για καφε ίσα μια φορά στις 2 εβδομάδες και δεν ειχα ποτέ στην ζωή μου κοπέλα.Η οικογένεια από τότε που θυμάμαι δεν είχε ποτέ οικονομική άνεση, ζητούσα πράγματα απο τους γονείς και πάντα άκουγα "όταν έχουμε λεφτά", με την κρίση... ήρθε και απογινε.... Ήμουν διαβαστερος μαθητής,με αριστεία, παρέες (ψωλοπαρεες, αλλά περνούσα καλά) και στο λύκειο έκανα κινήσεις σε κοπέλες, αλλά δυστυχώς δεν μου βγήκαν.Όλα πήγαιναν καλά στο πανεπιστήμιο μέχρι το 1ο εξάμηνο,και εκεί παρέες (ψωλοπαρεες, γιατί κορίτσια μονο για δείγμα στην σχολή, και ειλικρινά δεν είναι του τύπου μου,ουτε ελκυστικές), αλλά μετά φτουρισα, έφτασα τα όρια μου.Φροντισα το πανεπιστήμιο μου να είναι σχετικά κοντά σπίτι μου ωστε να μην νοικιάζω και μένω με την οικογένεια μου, και η αλήθεια είναι κοντεύω να τρελαθώ. Βλέπω όλους τους φίλους μου να ταξιδεύουν,να μην τους λείπει τίποτα,να περνάν τέλεια και να ζουν τις φοιτητικές ζωές τους,και εγώ κάθομαι όλη μέρα σπίτι γιατί διαφορετικά δεν γίνεται και όλη μέρα στον υπολογιστή,με τα μικρότερα αδέρφια μου και τους γονείς μου. Τους αγαπώ, αλλά θέλω να φύγω, όλη μου την ζωή περίμενα πως και πως να περάσω,να φύγω απο την σαπισμενη ψωφια σκατοτρυπα που γεννήθηκα και μεγάλωσα και να πάρω την ζωή σχεδόν στα χέρια μου (με λεφτά μαμα μπαμπα να κάνω τα πρώτα βήματα μου και να δω πως είναι να ζεις μόνος), αλλά τίποτα.Και φθονώ, προσπαθώ να μην, αλλά δεν μπορώ, ξέρω οτι είναι δηλητήριο αλλά απορρεει απ μεσα μου σαν χείμαρρος.Πολύ πιθανό να έχω κατάθλιψη, αλλά δεν μπορώ να το επαληθευσω, δεν πρέπει να το μάθουν οι γονείς μου, αρκετά πράγματα έχουν στο κεφάλι τους για να φορτωθούν και αυτό, αλλά και να μαθευοταν λεφτά για γιατρό δεν υπάρχουν.Δεν περιμένω κανένας άλλος να ταυτιστεί, και αυτό εν μέρη με κάνει χαρούμενο,αλλά η μοναξιά με κατασπαράζει.
8
