ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αύγουστος 1995. Ο μπαμπάς στο νοσοκομείο με χημειοθεραπείες, η μάνα μου δίπλα του, εγώ μέσα στην ασχετοσύνη μου με την πραγματικότητα, πελαγωμένος με τις σπουδές με μέλλον ασαφές με το μυαλό των 21 μου ετών να μη μπορώ να βάλω σε τάξη τίποτα. Τώρα 23 χρόνια μετά, έχοντας κάνει ένα κύκλο, έχοντας αποκτήσει την όποια πείρα μου δίνουν τα 44 μου χρόνια αναπολώ την τότε ζωή ακούγοντας τραγούδια εκείνου του καλοκαιριού. Σαν τα κατσίκια αναμασώ το παρελθόν. Θυμάμαι πως ήμασταν τότε, τους ανθρώπους που δεν υπάρχουν πια. Βλέπω τους απογόνους τους και λυπάμαι τόσο πολύ που απέτυχα σε τόσα πράγματα. Το εύκολο είναι να πει κανείς "δεν προσπάθησες αρκετά". Αυτό θα το πει ο επιτυχημένος που έχει προικιστεί με ένα γερό μυάλό και που είχε την τύχη με το μέρος του. Από αυτόν δεν περιμένω ούτε συμπάθεια ούτε κατανόηση. Αυτός και τον πυρόπληκτο, φταίχτη τον θεωρεί. Η εξομολόγηση μου απευθύνεται σε όλους αυτούς που τους παρέσυρε το ρέμα του χρόνου και τους άφησε σε ξέρες. Να είσαστε όλοι καλά.