ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια... Κουράστηκα... Περνα ο καιρός και απο ουσία στη ζωή μου μηδέν. Ουσιαστικά απλά υπάρχω... Είτε καλοκαίρι είτε χειμώνας καμία διαφορά.. Η ρουτίνα αυτή δε παλεύεται... Και δεν υπάρχει και καμια διέξοδος απο όλο αυτό... Φίλοι πουθενά, κοπέλα ούτε για δείγμα, ενδιαφέροντα λίγα (χωρίς χρήματα και όντας μόνος, δεν κάνω πράγματα που θα μπορούσα να κάνω υπο διαφορετικές συνθήκες) και μια ζωή... επίπεδη. Είμαι σχετικά νέος (24) και νοιώθω 60ρης. Και δε ζητώ πολλά για να'μαι ευτυχισμένος.. Δυο-τρία 'πραγματάκια' (θεωρητικά) αυτονόητα ζητώ, αλλά δεν μπορώ να τα αποκτήσω. Μια κοπέλα, 2-3 άτομα παρέα και λίγο μεγαλύτερη οικονομική ευρωστία... Αλλά 'Όλοι αυτά δεν ψάχνουν σήμερα;' θα πει κανείς... 'Ναι' είναι η απάντηση, και κρίνοντας απο αυτά που αντιλαμβάνομαι, λίγοι τα αποκτούν. Οι υπόλοιποι μένουν να παλεύουν. Για πόσο, όμως; Γιατί να μην έχει όλος ο κόσμος αυτά που επιθυμεί -σε λογικά, πάντα, πλαίσια) και να ταλαιπωρείται τόσο με αποτέλεσμα να υπάρχουν τόσοι πολλά θλιμμένα πρόσωπα; Και μετά αναρωτιέσαι: Αφού υπάρχουν κοπέλες μόνες γιατί να μην αντιστοιχεί κάποια και σε 'μένα; Αφού υπάρχουν άτομα χωρίς παρέες γιατί να μην αντιστοιχούν μερικά και σε 'μένα; Αφού υπάρχουν εργοδότες που μπορούν να σε προσλάβουν ή να σου δώσουν περισσότερα για να ζεις αξιοπρεπώς, γιατί σε έχουν για 'πέταμα' δίνοντάς σου πενταροδεκάρες; Γιατί; Γιατί; Γιατί;Κρίμα...