ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Για αλλη μια φορα για αλλο ενα καλοκαιρι εχω βυθιστει στις σκεψεις μου και αυτη την φορα αφορα τους συνομηλικους μου. Αρχικα θα γινω 20 τον Σεπτεμβριο και ευτυχως ειμαι σε μια σχολη με καλες προοπτικες στην Αθηνα . Πηγαινοντας στην σχολη περιμενα να βρω σπουδαιους και αξιοτιμους καθηγητες αντι για αυτο βρηκα δημοσιους υπαλληλους ανθρωπακια που υποκεινται σε φοιτητικες παραταξεις.Τωρα αυτο που θελω να σας πω ειναι οτι εχω σιχαθει τους ανθρωπους και κυριως τους συνομηλικους μου. Και αυτο διοτι (πλην ελαχιστων εξαιρεσεων) μου φαινονται αδειοι κενοι, οκ δεν με χαλαει να βγαινω για ενα ποτο η καφε η να μαζευομαστε σε κανα σπιτι αλλα το θεμα ειναι οτι αυτοι κανουν ΜΟΝΟ αυτα. Τους ρωταω να μουν πουν τις σκεψεις τους για διαφορα θεματα και με αυτα που λενε κανω προσπαθεια να μην γελασω. Τους εφαγαν οι γκομενες και η καλοπεραση.Και εγω μπορει να σκεφτομαι 9 φορες στις 10 τις κοπελες αλλα αυτη την μια φορα που μου την βιδωνει δεν σταματαω μεχρι να βρω απαντηση στο ερωτημα μου. Στο instagram ολοι δειχνουν ποσο γαματα περνανε με τα μπανια τους , τις εξοδους τους και τις γκομενες τους αλλα ξερω οτι στην πραγματικοτητα η ζωη τους ειναι μονοτονη , το βλεπω στα ματια τους , δεν εχουν σκοπο υπαρξης απλα υπαρχουν, ολα για το φαινεσθαι. Μονο ψευτια και υποκρισια εχω νιωσει στην ζωη μου, αχ ποσο θα θελα να εφευγα σε ενα δασος ολομοναχος για κανα μηνα να ερθω στα καλα μου. Ισως εγραφα και κανα βιβλιο για τις σκεψεις μου