ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με τέτοια άτομα, η ατυχία τουλάχιστον αξίζει. Αναγνωρίζω στο έντεχνο την υπερβολή του και στην Μποφίλιου ακόμη παραπάνω όμως ο στίχος που λέει: « είναι που δεν μπορώ να βρω, χρυσά καρδιά που να αξίζουν τη θυσία» είναι πολύ σωστοί. Εκ πείρας, έχω να πω, ότι το να πονάς για κάποιον που σε κάνει να περιφρονείς τον εαυτό σου πονάς είναι χειρότερο από κάποιον που αξίζει γιατί ο δεύτερος, σου δίνει και κάτι ενώ ο πρώτος μόνο αδειάζει και ντρέπεσαι που νιώθεις το οτιδήποτε πέρα από αδιαφορία.

Συμφωνω μαζι σου, Ανια μου. Ποναει λιγο αλλα χαλαλι. Οσο για το τραγουδι που αναφερεις, και παλι συμφωνω. Ομως, οπως λες κι εσυ, η ζωη δεν ειναι δικαιη. Και ακομα κι αν καποτε τα βρουμε αυτα τα χρυσα καρφια, μια αισθηση αδικιας θα μας μεινει γιατι δυστυχως ο ερωτας εχει πολλες μορφες και η σκληροτερη του ειναι να ειναι μονοπλευρος και ο αλλος να το εκμεταλλευεται. Ο ανεκπληρωτος υπαγεται σε αλλη κατηγορια. ;)

Ξέρω τι λες. Είναι ότι ο άλλος παίζει με την επιθυμία σου για κάτι αμοιβαίο, ενώ ποτέ δεν ήταν.