ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λένε πως η πιό αβάσταχτη μοναξιά είναι αυτή που νιώθεις όταν περιστοιχίζεσαι από ανθρώπους. Διαφωνώ. Εδώ και λίγο καιρό ζω μόνος. Μέσα σε διάστημα 5 μηνών οι γονείς μου έφυγαν από τη ζωή και η σχέση με την επί 20ετία σύντροφό μου διαλύθηκε. Χτες, ξυπνώντας από έναν απογευματινό λήθαργο, ένιωσα αίφνης τη μοναξιά να με σφίγγει σαν φίδι. Με κυρίευσε η αίσθηση οτι είμαι αόρατος, οτι κανείς δε νοιάζεται αν υπάρχω, οτι βρίσκομαι κλεισμένος σε μιά γυάλινη σφαίρα και φωνάζω αλλά κανένας δε με ακούει. Για λίγο αφέθηκα στο συναίσθημα, παρατηρώντας το να κλιμακώνεται. Τότε ντύθηκα και βγήκα. Περπατούσα για πολλή ώρα βυθισμένος σε μιά αίσθηση ματαιότητας. Άρχισα να παρατηρώ τους ανθρώπους: Μια μητέρα έσπρωχνε το καροτσάκι με το μωρό της, ένα νεαρό ζευγάρι φιλιόταν καταμεσίς του δρόμου, μιά παρέα ετερόκλητων ατόμων γελούσε δυνατά. Μικροί κόσμοι αποκομμένοι μεταξύ τους μέσα στη μεγάλη πόλη. Το βλέμμα μου έπεσε σε κάποιους που βάδιζαν ανάμεσα στο πλήθος σαν υπνωτισμένοι. Το απλανές βλέμμα τους πρόδιδε την ήττα μετά από επίπονη μάχη με τη μοναξιά. Ξαφνικά ένιωσα συμπάθεια για τους "άδειους" ανθρώπους. Ήμουν και εγώ ένας από αυτούς... Σκοτείνιασε πιά όταν επέστρεψα στο κενό διαμέρισμα, με ένα παγωτό στο χέρι κι ένα μπουκάλι νερό. Ναι, ήμουν λιγότερο μόνος. Μπορεί να μην επικοινώνησα τη μοναξιά μου με κάποιους άλλους, αλλά χωρίς να το επιδιώξω έγινα κοινωνός της δικής τους. Διαπίστωσα ότι, θέλοντας και μη, όλοι οι άνθρωποι μοιραζόμαστε την ίδια μοίρα. Ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή, κάνουμε σχέσεις και όνειρα, παθιαζόμαστε, αγαπούμε και μισούμε, αποφεύγοντας να αντιμετωπίσουμε το αυτονόητο: ότι ο μόνος και πιο πιστός σύντροφός μας είναι ο εαυτός μας. Και η γνωριμία με αυτόν περνάει αναπόφευκτα μέσα από τη μοναξιά…