ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λοιπόν, στο Lifo έμπαινα συχνά από εποχές που κάποιοι ήσασταν νήπια, παροδικά με ή χωρίς λογαριασμό.Μπήκα αυτή την φορά μετά από μεγάλη αποχή ενός έτους με την όρεξη ότι μπορώ να απαντώ στα σχόλια όχι γιατί είμαι πιο σοφός ή καλύτερος, αλλά επειδή έχω άποψη ως χειρότερος και με μεστή εμπειρία για το πως μπορεί κάποιος να φτύσει αίμα και να φάει η μούρη του χώμα. Θέλω να εξομολογηθώ λοιπόν μία σκέψη μου που αφορά τις σχέσεις και για το τι θεωρείτε και ψάχνετε ιδανικό. Και μάλιστα ως απαίτηση αυστηρή!Υπάρχουν αγόρια και κορίτσια που θέλουν το κάτι διαφορετικό και κάνουν παράπονα για τις συμπεριφορές του αντίθετου φύλου.Καταλαβαίνω το σκεπτικό σας αλλά μήπως θα έπρεπε να κάνετε μία προσπάθεια προσαρμογής στην εποχή σας; Έχετε γαλουχηθεί με την πόζα και ο διάλογος σας είναι ατάκες και στημένες φάσεις. Και γι αυτό, ευθύνεται το δάσος με τα π_η (το fb). Εφόσον χορταίνεστε κ_λαράκια και ντικ φώτοζ και ξελιγωνόσαστε στα μεσαντζερ, δεν απομένει τίποτα άλλο από ανταλλαγή υγρών και μετά βαρεμάρα, γιατί δεν αφήνετε τίποτα ως έκπληξη πάνω σας και γιατί να νιώσετε ως μοναδικό άνθρωπο κάποιο πρόσωπο όταν έχετε τόσα αδιάβαστα μηνύματα σε αναμονή; Πάντα θα υπάρχει το "μπορεί να υπάρχει κάτι καλύτερο" Τα παράπονα σας μου θυμίζουν κάποιον που πηγαίνει σε ένα οίκο ανοχής και παραπονιέται γιατί δεν βρίσκει αυτό που θα τον "γεμίσει" και στην μαγική χώρα του Παρμενίδη αγωνίζεται να βρει το βάρος να φέρει την ζυγαριά στα ίσια προς ικανοποίηση του ευγενικού σκοπού του (να ικανοποιηθεί). Ή πιο απλά για όσους δεν τα πιάνουν, αυτόν που παραγγέλνει βρώμικο και δεν του αρέσει η εσανς της κέτσαπ/μουστάρδας που του βάλανε και παραπονιέται γιατί δεν βρίσκει το βρώμικο που τον ικανοποιεί.Να καλά μου παιδιά, κοιτάξτε, διάλεξε χαρούμενα πρόσωπα που πηδάνε στον αέρα, είναι πάντα ημίγυμνα, έχουν κρεμασμένη γλώσσα και δείχνουν συνεχώς τα δόντια τους και μην μπαίνετε στον κόπο να στεναχωριέστε.Όχι, δεν αναφέρομαι σε σκύλους, στις φώτο των αναγνωστών πχ αναφέρομαι.Όταν πάτε στο πανηγύρι της άνω μπρουτζοβλαχιάς, μην κλαίγεστε ότι θέλετε να ακούσετε Tool (πως μου ρθε; ). Σας τα γράφω με πολύ καλή διάθεση, γιατί όσοι ζήσαμε χύνοντας αίμα και ιδρώτα και δάκρυα εκτός από ... για τον έρωτα και την αγάπη, δεν έχουμε ούτε χίλες φωτογραφίες, ούτε χίλιες συμβουλές, ούτε χίλια λαϊκ, ούτε μπορούσαμε να μπλοκάρουμε αυτό που έπρεπε να συνδιαλλαχτούμε για να το μάθουμε κι ας μας εξαντλούσε. Απλά κλείνουμε τα μάτια και ότι έχει απομείνει από την σκόνη και τα λούκια που τραβήξαμε, είναι ότι άξιζαν να μείνουν ζωντανά. Και για να τα δείτε κι εσείς να απομένουν αυτά, πρέπει να καθίσετε να διαβάσετε ένα βιβλίο, να ανάψετε ένα κεράκι, τις στεναχώριες να μην τις βαφτίζετε κατάθλιψη, να πεινάσετε για ένα άγγιγμα (που χάδι και αγκαλιά! ), να ζήσετε μόνοι χωρίς τσόν τες και να πάψετε να βλέπετε τους ανθρώπους γύρω σας ως γ αμήσιμους και μη.Μην χάνεστε στα όνειρα - όχι! αν ονειρεύεστε όπως σας λένε θα γίνετε υ κοιμίσουλες, looser - και μάθετε πως η κάθε πράξη σας έχει και ευθύνες και συνέπειες.Έτσι θα γίνετε πρώτα εσείς αυτό που ψάχνετε στους άλλους και οι άλλοι θα δουν το όμοιο τους σε εσάς και θα σας επιλέξουν.Αυτά. Δεν τα είπα όλα. Λιθοβολήστε.