ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πλεον δεν βρισκω νοημα σε πολλα πραγματα γιαυτο δεν προσπαθω και δεν ελπιζω για τιποτα...Ειναι σαν να περιμενω απλα να περασει η μερα, να ερθει η αυριανη για να περασει και αυτη. Αυτο.Δεν περιμενα ποτε οτι θα εφτανα εγω σε σημειο να πω κατι τετοιο και να το πιστευω τοσο πολυ.Η μερα μου συνηθως ηταν γεματη. Ηθελα να ειναι γεματη.Γυρνουσα σπιτι το βραδυ και ενιωθα κουρασμενη αλλα ταυτοχρονα τοσο ικανοποιημενη.Ενιωθα.Και ξερεις θα μπορουσα να πω οτι ακομα και σε αυτη την κουραση στο τελος της μερας μπορουσα να βρω καποια ευτυχια. Γιατι ειναι τοσο ωραιο να νιωθεις παραγωγικη.Κατι τελειως διαφορετικη απο την μονιμη κουραση που εχω τωρα.Ξυπναω το πρωι εχοντας μια τοσο εντονη αδυναμια. Τα ποδια μου πονανε. Δυσκολη αποφαση να σηκωθεις απο το κρεβατι.Αλλα ετσι κι αλλιως οποιαδηποτε αποφαση πλεον δυσκολη μοιαζει. Πως να αποφασισεις για κατι οταν εισαι διαρκως τοσο μπερδεμενη; Προσπαθεις να τα βαλεις ολα σε μια σειρα μα αποτυγχανεις. Προσπαθεις ξανα και παλι τα ιδια. Μεχρι που φτανεις σε ενα σημειο που ουτε τα απλα, καθημερινα πραγματα δεν εχεις ορεξη να κανεις...Απογοητευεσαι. Και αυτη η κατασταση "τρεφει" τοσο πολυ τις ανασφαλειες σου με αποτελεσμα να μην μπορεις να λειτουργησεις κανονικα. Και εχεις πεισει τον εαυτο σου οτι οντως ετσι ειναι. Εισαι ανεπαρκης, τεμπελα, αχρηστη, φυγοπονη, ηλιθια...μια σκετη αποτυχια. Και εννοειται οτι ολα αυτα τα βλεπουν και οσοι ειναι γυρω σου. Και αυτος ειναι ο λογος που απομακρυνεσαι απο ολους. Γιατι να θελει καποιος να ασχοληθει μαζι μου ε;Εχεις απομακρυνθει και κλειστει τοσο πολυ στον εαυτο σου που απο καποια στιγμη και μετα ειναι σαν να εχεις ξεχασει πως ειναι να επικοινωνεις με τους ανθρωπους που σε περιβαλλουν. Και αυτες οι φωνες τους ειναι αφανταστα κουραστικες.Δεν εχει σημασια αν ειναι οι γονεις σου η κολλητη σου. Και παλι δυσκολο ειναι. Ακομα και αν εχεις περασει τις πιο σημαντικες στιγμες σου με καποιον ειτε δυσκολες ειτε ευτυχισμενες τον νιωθεις τοσο μακρια σου.Ευτυχισμενες στιγμες; Εννοειται οτι η ευτυχια δεν ειναι μονιμη κασταση για κανεναν αλλα τι γινεται οταν δεν υπαρχουν ευτυχισμενες στιγμες για σενα; Η μαλλον οταν υπαρχουν αλλα για καποιον λογο ειναι σαν να μην τις ζεις. Σαν καθε καλο γυρω σου να εγινε τελειως ουδετερο και καθε ασχημο ακομα χειροτερο. Και καπως ετσι ειναι και οι μερες μου. Υπαρχουν αυτες που βιωνω την παθητικοποιηση στο μεγαλειο της και αυτες που νιωθεις τοσο μα τοσο χαλια που πραγματικα δεν ξερεις ποιο απο τα δυο ειναι χειροτερο.Προσωπικα ομως πιστευω το πρωτο γιατι στην ερωτηση "Τι κανεις; Πως ηταν η μερα σου;" Μου βγαινει τελειως αβιαστα το "καλα". Το εχω συνηθισει. Αλλα οταν το ξανασκεφτομαι και συνειδητοποιω οτι ουσιαστικα δεν κανω τιποτα...τρελαινομαι. Και οσο σκεφτομαι οτι ειμαι μονο 17 και θεωρητικα δεν εχω σοβαρα προβληματα αλλα παρ'ολα αυτα εχω φτασει την μιρλα σε αλλο επιπεδο τρελαινομαι ακομα περισσοτερο. Υπαρχουν ανθρωποι που εχουν πραγματικες εγνοιες αλλα και παλι δεν απελπιζονται...Γεγονος που επιβεβαιωνει ποσο αδυναμος χαρακτηρας ειμαι. Και ενω μπορω να δω τα πραγματα αντικειμενικα, ενω ξερω οτι γινομαι υπερβολικη, ενω ξερω οτι τα πραγματα δεν ειναι οπως τα βλεπω...Δεν μπορω να ελεγξω τον τροπο που σκεφτομαι.Αυτα τα "λιγα".Συγγνωμη αν κουρασα απλα οταν με ρωτησε η ψυχολογος μου το πρωι τι μου συμβαινει δεν ηξερα τι να πω και απο που να ξεκινησω οποτε ηθελα να δω αν μπορω να βαλω καποιες απο τις σκεψεις μου σε μια σειρα ας πουμε.Η διαγνωση τελικα ηταν καταθλιψη.Duh! Πες μου κατι που δεν ξερω.