ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βγήκα μία βόλτα με το σκύλο απόψε, είναι ένα ψητοπωλείο στη γωνία του κεντρικού δρόμου που περνάμε. Είδα μία παρέα, 8-9 άτομα, ήταν τα παιδιά από το απέναντι καφέ που δουλεύουν εκεί και φίλοι τους. Ξέγνοιαστα παιδιά, γύρω στα 30 όλα τους, χαρούμενα, ανέμελα, παιδιά του μεροκάματου, τα βλέπω στη δουλειά τους από τις 5 το πρωί, αλλά απόψε ήταν όλα μαζί παρέα. Από την άλλη πλευρά εγώ, στο μέσο της δεκαετίας των σαράντα, σεβαστός επαγγελματίας στο χώρο μου, ανεξάρτητος οικονομικά, δικά μου σπίτια, έχω μείνει μόνος παρέα με ένα σκύλο, γυρίζω σε ένα άδειο σπίτι. Το τηλέφωνο χτυπά μόνο για δουλειά, τα e-mail που έρχονται είναι για να στείλουν χαρτιά, σαββατοκύριακο κανένας δε με θυμάται. Ένιωσα πραγματικά αποτυχημένος στη ζωή απόψε. Ας σκεπασθώ και απόψε στο πέπλο της μοναξιάς μου. Κάπως το είχα διαβάσει και μου άρεσε: δανειστήκαμε για να πάρουμε σπίτια, και ματώσαμε να τα ξεχρεώσουμε ώστε να μείνουμε το τέλος μόνοι. Σε όλους τους πραγματικά μόνους.