ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 38 ετών και οι περισσότερες φίλες μου είναι εκεί ανάμεσα στα 30 και τα 40. Άλλες είναι παντρεμένες και εξαφανισμένες από καιρό, άλλες ποστάρουν όπου βρεθούν και όπου σταθούν την ειδυλλιακή οικογενειακή τους ζωή και άλλες είναι ελεύθερες και χωρίς παιδιά, όπως εγώ.Δοκίμασα κάθε site γνωριμιών που υπήρχε, αλλά δεν βρήκα τίποτα το ιδιαίτερο. Το βιολογικό μου ρολόι σχεδόν το ακούω . Μία φίλη μου τις προάλλες μου είπε ότι δεν της αξίζει να ζει γιατί δεν έχει ούτε άντρα ούτε παιδί. Προσπαθώ όσο μπορώ από τη μεριά μου να της δώσω θάρρος και κουράγιο και της λέω να μην ανησυχεί γιατί όλα θα πάνε καλά στο τέλος. Έχουμε χρόνο μπροστά μας.Αμ δεν έχουμε. Ο χρόνος μας τελειώνει. Δεν μπορώ πια να της δίνω κουράγιο επειδή τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως θα θέλαμε. Έχουμε μείνει πίσω σε πολλά και δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα να μεγαλώσουμε μόνες μας ένα παιδί ή να υιοθετήσουμε.Κάποιες παντρεμένες φίλες μου με κοροϊδεύουν, σχεδόν μου κάνουν bullying. Μου λένε ότι τα site γνωριμιών έπιασαν τόπο στην περίπτωσή τους και το ίδιο θα έπρεπε να συμβεί και σ’ εμένα άρα κάτι δεν κάνω σωστά. Και όμως το δοκίμασα και δεν μου βγήκε. Για την ακρίβεια το μίσησα. Οι περισσότεροι άντρες ήταν αγενείς, άξεστοι και πέφτουλες. Δεν μου άρεσε κανείς τους και δεν σκοπεύω να ξαναμπώ σε τέτοια σελίδα.Αυτό που λένε ότι το να είσαι μόνη στα 30 κάτι σου είναι τέλειο, είναι ψέμα. Είμαστε οι παρείσακτες που πρέπει κάποιο κουσούρι να έχουν αφού ως τώρα δεν παντρεύτηκαν. Τι κάνουμε από δω και πέρα;