ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι απο μια πολλη φτωχη οικογενεια. Περασα λοιπον στην σχολη της προτιμησης μου( τωρα ειμαι δευτερο ετος), την οποια λατρευω αλλα δυστυχως σε αλλη πολη καθως η πολη μου δεν εχει τετοιο τμημα. Ο αρχικος σχεδιασμος ηταν να μην παω και να κανω 10% για να περασω σε τμημα της σχολης μου. Εκλαψα χωρις να γκρινιαξω.Οι γονεις μου πηραν λοιπον μια αποφαση να βρουν δευτερη δουλεια καθως ηταν εξαιρετικα χαμηλομισθοι και να μπω στις εστιες ( ευτυχως μπηκα). Κανουν λοιπον δυο δουλειες. Ο πατερας μου διανομη φυλλαδιων και η μητερα μου σε σουβλατζιδικο. Δουλευουν ο ενας 13 ωρες και ο αλλος 14 ωρες τις περισσοτερες μερες της εβδομαδας. Εργαζομαι και εγω αλλα ειναι μερικη απασχοληση οποτε καλυπτει ελαχιστα πραγματα.Εφυγα λοιπον απο το πατρικο μου και εβαλα τα κλαμματα. Οι ανθρωποι εχουν διαλυθει. Μοιαζουν μια δεκαετια μεγαλυτεροι. Δεν τους εβλεπα σχεδον καθολου.Τους ειπα να σταματησουν, ετσι και αλλιως ειμαι σε εστια και τρωω στη λεσχη. Τα εξοδα μου ειναι ελαχιστα. Υπαρχει ομως και η αδερφη μου που θα δωσει του χρονου πανελληνιες και θα χρειαστει φροντιστηριο. Μου ειπαν πως θελουν να μου δωσουν στοιχεια για μια καλυτερη ζωη απο τη δικη τους και θελουν να μαθω και αλλη ξενη γλωσσα και να με βοηθησουν για μεταπτυχιακο.Δεν μπορω να σταματησω να κλαιω. Βλεπω τη θυσια τους. Νιωθω ενα χρεος απεναντι τους. Ο πατερας 50 χρονων ανθρωπος να τρεχει μετα απο 8 ωρη δουλεια να μοιραζει φυλλαδια αναμεσα στους 20χρονους, Αχ αχ αχ μονο να μην τους απογοητευσω, μονο και εγω να εχω τη δυναμη τους τη ψυχικη.