ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είχα σχέση με ένα παιδί 3 χρόνια, για την ακρίβεια 3 χρόνια ''επίσημα''. (Ήταν η 1η μου σχέση) Χωρίσαμε αλλά συνεχίσαμε να τραβιόμαστε. Δηλαδή μιλούσαμε καθημερινά, υπήρχε αποκλειστικότητα από μεριάς μου τουλάχιστον.. απλά δεν βρισκόμασταν τόσο συχνά. Η ιστορία μας δηλαδή διήρκεσε 4 χρόνια. Ήταν σχέση από απόσταση. Σπουδάζουμε σε διαφορετικές πόλεις. Ο λόγος που χωρίσαμε ουσιαστικά ήταν αυτός, Η απόσταση είχε φθείρει τη σχέση μας.. δημιουργούνταν εντάσεις λόγω αυτής και είχε αρχίσει γενικά να κουράζει η όλη κατάσταση. Γιατί κακά τα ψέμματα όταν δεν βλέπεις τον άλλον από ένα σημείο και μετά ξεθωριάζει αυτό που νιώθεις. Πλέον χωρίσαμε οριστικά. Μου ζήτησε εκείνος να μην ξαναεπικοινωνήσω μαζί του, γιατί δεν του είναι καθόλου εύκολο. Μου είπε πως δεν μπορεί να ξαναμπει σε αυτή τη διαδικασία, γιατί με έχει ανάγκη δίπλα του και όχι να με ακούει από ένα τηλέφωνο. Και εγώ έτσι νιώθω η αλήθεια είναι. Απλά πλέον, από τότε που τελείωσε οριστικά αισθάνομαι απαίσια. Έχω αυτόν τον κόμπο στο στομάχι που δεν λέει να φύγει. Δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια. Τα πάντα μου τον θυμίζουν. Κρατιέμαι με νύχια και με δόντια για να μην τον πάρω τηλέφωνο. Ξέρω ότι δεν έχει νόημα, προσπαθώ και θέλω να σεβαστώ την απόφασή του. Θέλω να κρατήσω την αξιοπρέπειά μου. Απλά δεν μπορώ να ξεκολλήσω γιατί πραγματικά ήταν τόσο δυνατό αυτό που είχαμε. Αυτός ο άνθρωπος μου έδωσε τόση πολλή αγάπη, όπως και εγώ. Έχω μόνο θετικές αναμνήσεις. Ήταν ο κολλητός μου, ο σύντροφός μου, η οικογένειά μου. Ήταν τα πάντα. Και τώρα απλά προσπαθώ να προσαρμόσω τη ζωή μου χωρίς αυτόν.. Τον αγαπάω τόσο πολύ... Παιδιά νιώθω ότι πνίγομαι..