Εάν εμφανιζόταν ποτέ στην Ελλάδα ένα κίνημα των «Αποκεντρώων», δηλαδή ανθρώπων που έχουν κάνει πράξη την αποκέντρωση, ο Χρήστος Αθανασιάδης αναμφίβολα θα έπρεπε να πάρει μια θέση στην ηγετική του ομάδα.
Γεννημένος στην Αθήνα και μεγαλωμένος στον Πειραιά σε εμπορική οικογένεια και φτασμένος επιχειρηματίας ο ίδιος, η αγάπη του για την ύπαιθρο και ειδικά για το βουνό τον έστειλε μια μέρα σε μια πλαγιά των Αγράφων όπου αντίκρισε εντελώς απροσδόκητα ένα παραδοσιακό κονάκι σε μια μαγευτική τοποθεσία καταμεσής σε ένα ελατόδασος.
Το κονάκι αυτό, πετρόχτιστο και χωρίς ρεύμα φυσικά, έγινε το ησυχαστήριό του. Το εφοδίασε με έναν ξυλόφουρνο, έφτιαξε έναν αυτοσχέδιο θερμοσίφωνα που δούλευε με ξύλα και ένα ψυγείο που χρησιμοποιούσε το νερό της πηγής που ανάβλυζε γάργαρο εκεί δίπλα.
Με το πέρασμα των χρόνων συνειδητοποίησε πως όφειλε να μοιραστεί τον «παράδεισο» που έφτιαξε εκεί και με άλλους ανθρώπους, οπότε πήρε τους άξονές του, δηλαδή τη γαλήνη, τον θεραπευτικό ήχο του νερού, τις μυρωδιές, την επαφή με τη φύση και τους άλλους ανθρώπους, και με βάση αυτούς δημιούργησε ένα μικρό, χειροποίητο χωριό, το Montanema Handmade Village.
Δύο πέτρινα σπιτάκια, μικρά και κουκλίστικα, βρίσκονταν στη μέση ενός ελατοδάσους. Γύρω τους υψώνονταν καρυδιές, μουριές, καστανιές, κερασιές, πλατάνια και κέδροι, δημιουργώντας ένα τοπίο μαγικό. Μια δροσοπηγή ανάβλυζε ανάμεσά τους, σχηματίζοντας ένα μικρό ρυάκι που κυλούσε ζωντανό, σαν να ψιθύριζε τα δικά του μυστικά.
Σε αυτό το χωριό, το οποίο για να το προσεγγίσεις χρειάζεται να διασχίσεις 3,5 χιλιόμετρα δασικού δρόμου, μένει πια μόνιμα, έχοντας αφήσει οριστικά την Αθήνα πίσω του, ευαγγελιζόμενος έναν διαφορετικό τρόπο ζωής.
Η ιστορία του με τα δικά του λόγια
«Γεννήθηκα στην Αθήνα τη δεκαετία του '60 και μεγάλωσα στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά σε ένα οικογενειακό περιβάλλον όπου το βασικό επάγγελμα ήταν το εμπόριο τροφίμων και ποτών. Σπούδασα λογιστική, αλλά δεν ασχολήθηκα με το αντικείμενο των σπουδών μου, μόνο με επιχειρήσεις.
Το βουνό για μένα ήταν και είναι ελευθερία, ηρεμία και πηγή ζωής, είναι ο τόπος που με κάνει να νιώθω ότι ανήκω, όπου μπορώ να αποσυνδεθώ από τον θόρυβο της πόλης και να συνδεθώ με την ουσία μου. Συνδέθηκα από μικρή ηλικία και συνεχίζω, μέσα από την περιπλάνηση, την πεζοπορία, τη σιωπή αλλά και τη σωματική πρόκληση που με φέρνει πιο κοντά στον εαυτό μου. Το βουνό με διδάσκει υπομονή, ταπεινότητα και σεβασμό στη φύση.
Η αγάπη μου για την ορεινή Ελλάδα με οδήγησε στη λίμνη Πλαστήρα για διακοπές. Ήταν Σεπτέμβριος του 1999. Ανήσυχος από τη φύση μου, στις δέκα ημέρες που πέρασα εκεί, εξερεύνησα κάθε γωνιά της οροσειράς των Αγράφων. Μία από τις πιο αξέχαστες εξορμήσεις μου ήταν η ανάβαση στο φαράγγι και στους καταρράκτες του Ανθοχωρίου. Ήταν μια ζεστή, υγρή μέρα όταν ξεκίνησα αυτήν τη διαδρομή. Η ανάβαση αποδείχθηκε κουραστική, αλλά η δίψα μου να δω πού οδηγεί αυτό το μονοπάτι με έκανε να ξεχνώ την υγρασία και την κούραση. Μετά από μία ώρα πορείας αυτό που αντίκρισα ξεπερνούσε κάθε φαντασία. Ήταν σαν να βρέθηκα ξαφνικά μέσα σε ένα ζωντανό παραμύθι.
Δύο πέτρινα σπιτάκια, μικρά και κουκλίστικα, βρίσκονταν στη μέση ενός ελατοδάσους. Γύρω τους υψώνονταν καρυδιές, μουριές, καστανιές, κερασιές, πλατάνια και κέδροι, δημιουργώντας ένα τοπίο μαγικό. Μια δροσοπηγή ανάβλυζε ανάμεσά τους, σχηματίζοντας ένα μικρό ρυάκι που κυλούσε ζωντανό, σαν να ψιθύριζε τα δικά του μυστικά.
Η τύχη με έφερε εκεί τη μέρα που ο ιδιοκτήτης των σπιτιών, ο οποίος επισκεπτόταν την περιοχή μόνο μία φορά τον χρόνο, βρισκόταν στο σημείο. Ήταν, φαίνεται, της μοίρας μας γραφτό να συναντηθούν τα βήματά μας. Μετά από μεγάλη προσπάθεια, κατάφερα να αποκτήσω τα δυο σπιτάκια.
Aπό τότε αυτό το μέρος έγινε το ησυχαστήριό μου. Ένας χώρος μακριά από ανέσεις αλλά και τις "ασθένειες" του σύγχρονου πολιτισμού. Δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα, το φως προερχόταν μόνο από κεριά και λάμπες πετρελαίου. Έφτιαξα ο ίδιος έναν ξυλόφουρνο, ιδανικό για τα πιο νόστιμα φαγητά, έναν αυτοσχέδιο θερμοσίφωνα που λειτουργούσε με ξύλα για να έχω ζεστό νερό, καθώς και ένα αυτοσχέδιο ψυγείο που κρατούσε δροσερά τα τρόφιμα με τη βοήθεια του τρεχούμενου κρύου πηγαίου νερού.
Εκεί, λοιπόν, μέσα στη φύση βρήκα την απόλυτη ηρεμία και ένα καταφύγιο για μένα και τους αγαπημένους μου, κάτι που είχα ανάγκη την περίοδο εκείνη, γιατί οι αυξημένες υποχρεώσεις και οι αμέτρητες ώρες δουλειάς είχαν αρχίσει να επιδρούν αρνητικά τόσο στο σώμα όσο και στην ψυχολογία μου, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που η καθημερινότητά μου γινόταν ολοένα πιο δύσκολη. Δημιούργησα, λοιπόν, έναν μυστικό παράδεισο, ένα κομμάτι παραμυθένιο, που έγινε η προσωπική μου όαση και η θεραπεία μου. Η γαλήνη, ο θεραπευτικός ήχος του νερού, οι μυρωδιές, ανάπαυαν την ψυχή και γαλήνευαν το πνεύμα.
Όσο περνούσε ο καιρός μού γεννήθηκε η ανάγκη να μοιραστώ με άλλους ανθρώπους που αγαπούν τη φύση όλα όσα χάρισε σ' εμένα το διάστημα που έμεινα στο πετρόχτιστο ησυχαστήριο μου: μοναδικές γεύσεις από τον ξυλόφουρνο, υπέροχο κρασί, ανεπανάληπτες μυρωδιές και ήχους, το ευεργετικό για την ψυχή και σώμα τρεχούμενο νερό, περιπάτους στα γειτονικά μονοπάτια, επαφή με τη φύση, τους ανθρώπους δίπλα μας και τον εαυτό μας.
Κάπως έτσι, λοιπόν, γεννήθηκε το Montanema Handmade Village. Η φιλοσοφία του λέει πως όταν κάποιος ζει σε ισορροπία με τη φύση βρίσκει ψυχική γαλήνη, ελεύθερο χρόνο, αγνή τροφή, μαγικές εικόνες, τη συντροφιά των ζώων, την αρμονία –που συναντάει παντού γύρω του–, τη σοφία της πλάσης που τον διδάσκει ότι το μικρό μπορεί τελικά να είναι μεγάλο και το λίγο να γίνεται πολύ. Ο δρόμος που σε οδηγεί στη γνώση, στην ανάταση, στην απόλαυση και τελικά στον ίδιο τον εαυτό σου είναι δύσκολος.
Το όραμά μου είναι να κάνουμε την εμπειρία φιλοξενίας ανώτερη μορφή τέχνης, ώστε ο επισκέπτης, φεύγοντας, να παίρνει τη σπίθα έστω και μιας μικρής αλλαγής που θα τον κάνει να εκτιμήσει την αξία της απλής ζωής χωρίς περιττά, την αξία της ανθρώπινης επαφής και επικοινωνίας, της αυθεντικής τροφής και την επιλογή του "πίσω στα βασικά" ως αρχή ενός νέου τρόπου ζωής και φιλοσοφίας.
Είναι, πράγματι, μια ιδιαίτερη συνθήκη και εμπειρία να δουλεύει κανείς στη μέση ενός δάσους για χρόνια. Το περιβάλλον αυτό, αποκομμένο από τη συνήθη καθημερινότητα, δημιουργεί έναν ξεχωριστό δεσμό ανάμεσά μας.
Αυτό που έχω κερδίσει από τους ανθρώπους που δεν κατάγονται από την ευρύτερη περιοχή είναι η δύναμη της διαφορετικότητας και η μοναδική οπτική που έχει ο καθένας. Αυτοί οι άνθρωποι φέρνουν μαζί τους νέες ιδέες, εμπειρίες και τρόπους σκέψης που εμπλουτίζουν τη δυναμική της ομάδας και μας βοηθούν να βλέπουμε τις προκλήσεις με έναν πιο δημιουργικό τρόπο.
Όσον αφορά τις σχέσεις μέσα στην ομάδα, αναπτύσσεται ένα ισχυρό αίσθημα συνεργασίας και αλληλοϋποστήριξης. Η απομόνωση του περιβάλλοντος δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να δεθούμε πιο γρήγορα, να εμπιστευτούμε ο ένας τον άλλον και να λειτουργήσουμε με απόλυτη συνεννόηση. Είναι σαν να έχουμε χτίσει μια δεύτερη οικογένεια.
Ο δικός μου ρόλος σε αυτήν τη διαδικασία είναι να εμπνέω, να παρακινώ και να στηρίζω την ομάδα μου ώστε να παραμένει ενωμένη και προσηλωμένη στον κοινό σκοπό μας. Είμαι εκεί για να δείχνω το όραμα και να υπενθυμίζω συνεχώς ποιος είναι ο προορισμός μας. Θα έλεγα ότι λειτουργώ σαν ένας πατέρας γι' αυτή την "οικογένεια". Φροντίζω να ενισχύω το ηθικό, να διαχειρίζομαι τις προκλήσεις αλλά και τις όποιες διαφορές και να δημιουργώ ένα περιβάλλον όπου όλοι αισθάνονται ασφαλείς να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό. Αυτός ο ρόλος, αν και απαιτητικός, με γεμίζει ικανοποίηση, καθώς βλέπω την ομάδα να εξελίσσεται, να δίνει τον καλύτερό της εαυτό και να πετυχαίνει τους στόχους μας.
Οι στενοί και αγαπημένοι μου άνθρωποι υποστήριξαν αυτή την ιδέα, κάποιες φορές με μικρές θυσίες, ο φιλικός κύκλος με κάποια έκπληξη αλλά και συγκρατημένο ενθουσιασμό, μια και το εγχείρημα ήταν ριψοκίνδυνο, δύσκολο και μεγάλο. Πολλοί ήταν κι αυτοί που χαρακτήριζαν τρέλα όλη αυτή την προσπάθεια και, μεταξύ μας, ήταν. Όμως το αποτέλεσμα έδειξε πως το εγχείρημα, όπως και τα περισσότερα μεγάλα και ιδιαίτερα δημιουργήματα, εμπεριέχουν, εκτός από ρίσκο, και μια δόση “τρέλας”.
Η ζωή εκτός Αθηνών είναι αλλιώς. H ποιότητα ζωής, δηλαδή ο καθαρός αέρας, το νερό κατευθείαν απ' την πηγή, η ηρεμία και η επαφή με τη φύση είναι μεγάλα πλεονεκτήματα, ο ρυθμός είναι πιο αργός και λιγότερο αγχωτικός. Το κόστος ζωής είναι χαμηλότερο, τα βασικά αγαθά, η στέγαση και οι υπηρεσίες είναι πιο προσιτές, οι άνθρωποι είναι πιο δεμένοι μεταξύ τους, υπάρχει αλληλοβοήθεια και μια πιο ζεστή ανθρώπινη επαφή. Η κυκλοφορία δεν είναι χαοτική και οι αποστάσεις μικρότερες, κάτι που εξοικονομεί χρόνο. Επίσης, έχεις τη δυνατότητα να ασχοληθείς με τη γη, να έχεις τον δικό σου κήπο, τη δική σου παραγωγή, όντας πιο αυτάρκης.
Τα αρνητικά είναι ότι υπάρχει συχνά έλλειψη στις υποδομές, π.χ. νοσοκομεία, σχολεία, ενώ η διασκέδαση και οι πολιτιστικές εκδηλώσεις και δραστηριότητες δεν συγκρίνονται με όσα προσφέρει η Αθήνα.
Συμπερασματικά, θα έλεγα πως η επαρχία προσφέρει πιο ήρεμη και φυσική ζωή, με χαμηλότερο κόστος, αλλά έχει περιορισμένες επιλογές. Ταιριάζει σε όσους εκτιμούν την απλότητα και την επαφή με τη φύση, αλλά ίσως δεν είναι ιδανική για εκείνους που αναζητούν δυναμικές επαγγελματικές και κοινωνικές προκλήσεις.
Αν σταθείς ήσυχος στο δάσος την αυγή, μπορείς να ακούσεις τους ψιθύρους των δέντρων, είναι σαν να αφηγούνται αρχαίες ιστορίες από ανθρώπους που πέρασαν κάποτε από εκεί, ταξιδιώτες και βοσκούς που τα βήματά τους στα μονοπάτια του βουνού χάθηκαν για πάντα. Ακόμα, τις νύχτες με φεγγάρι, αν περπατήσεις κοντά στα ποτάμια, λένε πως το νερό καθρεφτίζει τα πρόσωπα των νεράιδων που χορεύουν στις όχθες τους.
Υπάρχει και ένα θρύλος που λέει πως όταν φυσάει δυνατός αέρας στις κορυφές, τα βράχια και τα φαράγγια ψιθυρίζουν το μοιρολόι τους για το ξεχασμένο χωριό, το Φλωρέσι, το παλιό Ανθοχώρι, και τις ιστορίες των ανθρώπων που ζούσαν κάποτε εκεί.
Κάθε χειμώνα, όταν το χιόνι σκεπάζει τις κορυφές, τα βουνά των Αγράφων αποκτούν μια αόρατη προστασία, σαν να κρύβουν βαθιά μυστικά, περιμένοντας μόνο εκείνους που είναι έτοιμοι να τα ανακαλύψουν. Όλα αυτά τα μυστικά είναι κομμάτι της μοναδικής γοητείας της περιοχής που συνδυάζει τη φύση, την παράδοση και τη φαντασία.
Το βασικότερο πρόβλημα στα χωριά γύρω από το Montanema Handmade Village είναι πως ο πληθυσμός γερνάει, οι νέοι που παραμένουν στα χωριά είναι πλέον λίγοι, τα σχολεία κλείνουν ένα-ένα. Γενικά, δίνονται υποσχέσεις αλλά όχι πραγματικές ευκαιρίες που θα πείσουν τους νέους να μείνουν, πόσο μάλλον αυτούς που έχουν φύγει να επαναπατριστούν.
Στείλτε τις προτάσεις σας για τη στήλη «Γειτονιές της Ελλάδας» στο [email protected]
