ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γνώρισα τη πρώτη μου αγάπη λίγο πριν τα 30. Κράτησε κάποια χρόνια και χωρίσαμε άσχημα, πληγώνοντας ο ένας τον άλλον. Δεν υπάρχει προοπτική επανασύνδεσης. Κανείς δεν γνωρίζει τίποτα για τον άλλον σχεδόν ένα χρόνο. Γίνανε πολλά και πήραν διαστάσεις που ανακατεύτηκαν και άλλοι ( όχι γονείς ) που τα έκαναν χειρότερα. Η ουσία είναι όμως πως η διάλυση προήρθε από εκείνον και παρέσυρε και μένα. Ήθελε χωρισμό και δεν με στήριξε σε μια δύσκολη φάση της ζωής μου. Με ξάφνιασε η απότομη αλλαγή που δεν το περίμενα.Με πόνεσε και με κομμάτιασε. Τώρα σχεδόν στα 35 μου πλέον χρόνια, νιώθω μόνη και κουρασμένη όσο ποτέ πριν. Αναρωτιέμαι πως θα τον ξεπεράσω και ας είμαι πληγωμένη και θυμωμένη μαζί του. Με πλήγωσε, με τσάκισε και ανταπέδωσα το ίδιο από πόνο και παράπονο. Δεν έχω κακία και μίσος. Έχω ένα μεγάλο γιατί. Γιατί το έκανες σε μας και φέρθηκα έτσι και γω; Τώρα μπορεί να ήταν όλα διαφορετικά αλλά δεν αλλάζει πλέον τίποτα. Νιώθω πως τα χρόνια μου περνούν και τα νιάτα. Θέλω μελλοντικά να γνωρίσω κάποιον άλλον άνθρωπο που θα με κάνει να μη πονώ πια εκείνον. Έχω πολλά να δώσω αλλά όχι τώρα. Αναρωτιέμαι όμως αν κάποιος άλλος άντρας θα με κάνει να μη μου λείπει ο πρώην. Τον αγάπησα πολύ σαν άνθρωπο επίσης. Σκέφτομαι ότι πρέπει να έρθει κάτι πολύ δυνατό για να μη με νοιάζει πλέον. Η έλλειψη παρέας δεν ευνοεί και ας εργάζομαι περιστασιακά. Δεν βλέπω φως μα και αν υπήρχε, ζω ακόμα στο σκοτάδι. Δεν έχω θέμα εμφάνισης, όσο πρόβλημα εσωστρέφειας και κλείσιμο εαυτού από μικρό παιδί. Έτσι μεγάλωσα και έχω συνηθίσει. Επίσης δεν νιώθω άνετα με κάποιον άλλον άνδρα, νιώθω να ντρέπομαι. Δεν είχα ποτέ κάποιον άλλον παρά μόνο εκείνον που είχα συνηθίσει. Δεν εκδηλώνομαι εύκολα, νιώθω όμορφη αλλά κουμπωμένη και απωθητική.