ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Την μια μερα ειμαι αισιοδοξη,αποφασισμενη να δω τα πραγματα αλλιως, να αντιμετωπισω το προβλημα μου και να βαλω επιτελους ξανα την ζωη μου σε μια σειρα...Και την επομενη κλαιω ολη μερα "χωρις λογο" και νιωθω οτι θελω απλα να τα παρατησω καθως ειμαι τελειως απογοητευμενη που εχω φτασει σε αυτο το σημειο. Και ξαφνικα τιποτα. Κυριολεκτικα τιποτα. Σαν να μην με νοιαζει καθολου. Δεν με νοιαζει αν ειμαι καλα η οχι. Μια ξαφνικη απαθεια. Και αυτη η εναλλαγη με αφηνει διαρκως τοσο συγχυσμενη. Εχω κουραστει πραγματικα. Και ενω εχω ολο αυτο ακουω: " Δεν μπορω να καταλαβω γιατι εχεις αφησει τον εαυτο σου ετσι" ,"Πρεπει να θες και εσυ να αλλαξεις", " Τα φαρμακα ειναι για τους αδυναμους χαρακτηρες που δεν μπορουν να βοηθησουν απο μονοι τους τον εαυτο τους", "Δεν εισαι οπως ησουν.Δεν εχεις καθολου τσαγανο πια." Δεν μπορω αλλο...