ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Υπήρξαν 7 μήνες μαρτυρικοι για εμένα. Έχασα την δουλειά μου ξαφνικά.Εφτασα στο σημείο να είμαι με κομμένο ρεύμα, άδεια ράφια και ψυγειο, ούτε 0,50 λεπτά για μια φρατζόλα ψωμί δεν είχα..Νοίκια απλήρωτα..Πέρασα τα όρια της ανθρώπινης εξαθλίωσης αλλά και της ψυχικής..Ένιωσα μηδενικό και χωρίς κανένα λόγο ύπαρξης..Σε όλα αυτά μαζί με την μητέρα μου που μένει σπίτι μου γιατί είναι απορη. Βοήθεια δεν υπήρξε από πουθενά. Ζήτησα βοήθεια στην αρχή αλλά κανένας δεν μπορούσε να βοηθήσει. Με λυγμούς είπα σε παιδική μου φίλη ότι πεινάω..Δεν μπορώ να το θυμάμαι γιατί με πιάνουν και τώρα τα κλάματα. Ίσως ο κόσμος δεν πιστεύει...Δεν ξέρω...Δεν νιώθω κανέναν φίλο μου πια, δεν εμπιστεύομαι κανέναν..Ο μοναδικός άνθρωπος που με έσωσε από αυτή τη κατάσταση ήταν ένας πρώην σύντροφος μου που με ειδε τυχαία στο δρόμο και έπαθε σοκ από το ότι έιχα μείνει 49 κιλά. Δεν ρώτησε πολλά απλά μου είπε σταματά να κλαις είμαι εγώ εδώ..Φίλοι κολλητοί με τον καιρό εξαφανίστηκαν...Πλέον έχω δουλειά, τα καταφέρνω με δυσκολία αλλα έχω πάλι αξιοπρέπεια...Δεν αγαπώ κανέναν πια...Μόνο τη μαμά μου...Ειμαι 29 και νιώθω 60..Να βοηθατε όταν μπορείτε και όπως μπορείτε..Ακομη και ψυχολογικά.Υπάρχει πραγματικά κόσμος που υποφέρει. Εγω από εδώ και στο εξής, έχω βάλει στόχο ζωής να βοηθάω άπορους και άστεγους.