ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι στιγμές που πραγματικά κάθομαι και απορώ.. που έχει καταντήσει αυτός ο κόσμος. Είμαστε όλοι βυθισμένοι σε κάτι τόσο ψεύτικο και δεν ανοίγουμε τα μάτια μας να δούμε την πραγματικότητα, ή μάλλον κάποιοι από εμάς το κάνουμε αλλά τρομάζουμε και τα κλείνουμε ξανά. Ζούμε σε μια κόλαση.. ζούμε σε ένα κόσμο που σιγά σιγά πεθαίνει. Πιστεύω πραγματικά πως κάποια μερα θα γίνει το μεγάλο «μπαμ» και όλοι θα καταλάβουμε σε τι τραγική κατάσταση βρισκόμαστε, μα θα είναι πολυ αργα τότε. Κοπέλες τρέχουν στους πλαστικούς κάνοντας τα χείλη τους η προσπαθώντας να μιμηθούν το νέο πρότυπο, και παιδιά μεταναστών πνίγονται και η μάνα εύχεται απλα να είναι ζωντανό το παιδακι της, η παιδεία δεν υπάρχει πια, όλο και πιο χαζα άτομα συναντάω στον δρόμο, που δεν τους ενδιαφέρει τίποτα, παρα μόνο ποσο όμορφα είναι, εξωτερικά, και εσωτερικά δεν υπάρχει τίποτα. Ίσως είναι ήδη αργα, και ίσως η κατάσταση χειροτερέψει, μα θέλω να το πω, πως λυπάμαι που ζω σε ένα τέτοιο κόσμο, σε μια κόλαση.