ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 24 και έχω σχέση πεντεμιση χρόνια με ένα παιδί. Συμβιβαστηκα αρχικά με τα προβλήματα πρακτικής φύσεως, όπως αδυναμία συγκατοίκησης, σχέση από απόσταση κλπ, στα οποία εκείνος δυσκολεύεται να ανταποκριθεί λόγω δουλειάς γιατί θεώρησα ότι αγαπιόμαστε πολύ για να τα σπάσουμε κι ότι θα βρίσκαμε λύση. Δηλαδή έτσι νόμιζα. Τον τελευταίο χρόνο, όσες φορές βρισκόμασταν συμπεριφεροταν όλο και πιο παράξενα, δηλαδή ενώ με έλουζε με ερωτολογα στα μηνύματα, από κοντά δεν έδειχνε το ίδιο ένθερμος. Με αποκορύφωμα τη χτεσινή βραδιά. Το 90% της ώρας έπαιζε στο κινητό στον απέναντι καναπέ ενώ το υπόλοιπο 10% ανταλλάξαμε δύο τρεις κουβέντες γενικού ενδιαφέροντος. Μέσα σε τέσσερις ώρες ουτε φιλί ούτε αγκαλιά ούτε σεξ. Δεν λέω να είμαστε κολτσιδες και καβαλα ο ένας στον άλλον, αλλά ούτε τα τυπικα; Ακόμα κι αν την κάνω εγώ την κίνηση πάντως αυτός δεν ανταποκρίνεται ζεστά! Κι έτσι μου κόβει κάθε διάθεση. Εννοείται πως το συζήτησα παλιότερα κ είπε ότι όταν είμαι κοντά του αισθάνεται ολοκληρωμένος κι ας μην το δειχνει, ενώ από μακριά του λείπω. Κι ότι κι εκείνος δεν καταλαβαίνει γιατί αντιδρά έτσι αλλά του βγαίνει κ δεν το ελέγχει. Παλαιότερα ήταν πολύ πιο διαχυτικος πάντως!Ως εκ τούτου μου δημιούργησε ανασφάλειες όπως πχ ότι είμαι ανεπαρκής το οποίο εκείνος μου απέρριψε εντελώς. Χωρίς ωστόσο να διορθώσει τη δική του στάση. Άλλη δεν έχει και δεν μπορώ να σας εξηγήσω πως είμαι τόσο σίγουρη. Απλώς δεν έχει. Σήμερα του ξαναέκανα επισήμανση πολύ διακριτικά κ με χαρακτήρισε...καταπιεστικη και λέει βαρέθηκε να μου λέει πόσο με αγαπάει και να μην τον πιστεύω. Γενικά πάντα καταλήγει στο γεγονός ότι υπερβάλλω και τη γνωστή κασέτα που πρόσβαλλει ακράδαντα τη νοημοσύνη μου. Δεν ξέρω αν του συμβαίνει κάτι άλλο και δεν το λέει, αλλά δεν μπορώ να μύρισω τα νύχια μου.. Τελευταία αισθάνομαι πολύ έντονα τη στέρηση όλων αυτών που δεν έχω. Τα ζυγίζω από εδώ, τα μετράω από εκεί.. Του μιλάω αλλά εκείνος δεν καταλαβαίνει κι εν μέρει από τις πολλές κατά καιρούς επισημάνσεις όντως θα κατάντησα κουραστική. Κι έτσι τελευταία, με εξαίρεση χτες, έπαψα να μιλάω και απλώς κάνω σκέψεις μόνη μου. Κι αν σπαταλάω τον χρόνο μου, ενώ θα μπορούσα να ήμουν με κάποιον και να περνάω ζάχαρη; Αν είχα πει ναι στον τάδε θα ήταν αλλιώς τα πράγματα; Αν είχα δεχτεί εκείνη την πρόταση για ραντεβού πως θα ήμουν τώρα; Έκανα το σωστό; Κάνω το σωστό; Έμεινα πολύ; Ανεχτηκα πολλές δυσκολίες για χάρη του; Κάποιες σκέψεις είναι άθλιες.. Κάποιες είναι λογικές, Κάποιες χαζές κι ανούσιες και κάποιες κρύβουν πνευματική προδοσία. Αρχίζω και μπερδεύομαι μέσα μου με πολλά πράγματα. Αλλά σκέφτομαι μήπως εκείνος έχει ήδη "προδώσει" την αγάπη μας κι εγώ απλά παλεύω με τις ενοχές και τις τύψεις μου άδικα. Πίστευα ότι παρά τα προβλήματα ότι αγαπιόμαστε πολύ και έβαζα το χέρι στη φωτιά γι αυτό. Τώρα το μόνο αποδεικτικό στοιχείο που έχω είναι τα λόγια του, τα οποία αναιρεί η συμπεριφορά του. Και τελικά το μόνο που αισθάνομαι είναι μια συνεχής απόρριψη κι ένα τεράστιο "κάψιμο" στο χέρι.. που το έβαζα τόσο αυθόρμητα στη φωτιά για χάρη του.