Ναι τα έχω αντιμετωπίσει και εγώ, όλα ακριβώς όπως τα γράφεις, από σχολείο, έπειτα στην σχολή κλπ. πάντα μες την μοναξιά και ας θέλω την παρέα, και ας θέλω φίλους, αλλά να μην μπορώ να κάνω με τίποτα, λες και σε εχουν καταραστει.Και ομοίως με εσένα, απο θέμα εμφάνισης δεν εχω κάτι αποτρεπτικό.Είναι πολύ άσχημο συναίσθημα η μοναξιά δυστυχώς.Οσο για το πως βγαίνεις απο το αδιέξοδο, δεν βγαίνεις.. εκτός και αν βρεις ίδιους ανθρώπους με εσένα, στην ίδια κατάστηση, οπότε ίσως αλλάξει κάτι.
1.11.2018 | 12:09
Φοβιες απορριψης και ανασφαλεια
Εχω ενα θεμα απο μικρος,αυτο ειναι οτι ποτε μου δεν καταφερα,δεν μπορεσα να ειμαι κοινωνικος,να κοινωνικοποιηθω,να εχω παρεες η φιλιες η σχεσεις,παντα ημουν μονος μου σχολειο,σχολη αργοτερα,ντροπαλος και λιγομιλητος,περιμενα απο τους αλλους να ερθουν να μου προτεινουν πραγματα,διαφορετικα εισεπρατα αδιαφορια η θεωρουσα πως με απορριπτουν.Με επνιγε η ανασφαλεια η καποια αισθηματα κατωτεροτητας,ακομα και τωρα μετα απο τοσα χρονια που εχουν περασει,δεν μπορω να καταλαβω γιατι δεν με πλησιαζει κανεις,γιατι βλεπω αλλους να μπορουν να πιασουν φιλιες πιο ευκολα και χωρις κοπο και εγω να παλευω για αυτονοητα πραγματα που οπως φαινεται δεν ειναι αυτονοητα για ολους τελικα.Δεν ειμαι ουτε ο πιο ασχημος γυρω μου,ουτε ο πιο αντιπαθητικος,ουτε ο πιο φλωρος η οτιδηποτε αλλο,ολο αυτο μου προκαλουσε ανασφαλειες.Εχει αντιμετωπισει κανεις την αδιαφορια,την μοναξια οχι κ'ατεπιλογη του,ποσο τελικα ισχυει αυτο που λεμε,λιγοι φιλοι και καλοι? Πως βγαινεις απο αυτο το αδιεξοδο?
3
