ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιωθω πως οι δικοι μου δεν ειναι και ιδιατερα περηφανοι για μενα. Μπαινει προχθες η μαμα σπιτι, λεει "ειδα τη κομμωτρια σημερα που η κορη της ειναι στην ηλικια σου, αυτη σπουδαζει και δουλευει ταυτοχρονα στην ταδε σουπερ εταιρια". Επειτα, θυμηθηκα και το καλοκαιρι που επεστρεψε απτη δουλεια μια μερα μες τα νευρα, "Οι υιοι της ταδε ολο το καλοκαιρι σε καφετεριες σερβιρουν και βγαζουν μεροκαματο, εσεις σαπισατε στις οθονες". Και αλλη φορα ο πατερας "Πηγα σε τραπεζι και η ξαδελφη σας εφερε και το αγορι της, δουλευει, ειναι ψηλος ομορφος κτλ". Ή αυτο που το κανει σχεδον παντα "Εε εσυ κορη μου με τις πανελληνιες ειχες περασει σε αυτη την σπουδη, τι ηθελες την μετεγγραφη σε δυσκολοτερο; Αφου μεχρι εκει φτανει ο νους σου". Και διαφορα τετοια καθημερινα. Ή τα βλεμματα τους αν καμια φορα φαω περισσοτερο και φουσκωσει η κοιλια μου. (Εχω ευερεθιστο εντερο) Και τελος παντων νιωθω προσβεβλημενη γιατι εγω σπουδαζω και ειμαι στο 5ο ετος και κοβομαι ολα τα μαθηματα και παω ολη μερα ψυχολογους γιατι δεν εχω φιλους ουτε αγορι και ειμαι μονη και δε βγαινω ποτε εξω. Ενταξει ειναι λογικο να ζηλευουν οταν οι αλλοι γονεις εχουν "αξια" παιδια, αλλα πιστευω πως και εκεινα τα παιδια εχουν τα αρνητικα τους, απλα δεν τα λενε προς τα εξω οι γονεις τους. Κανουν διαφημιση μονο. Δε ξερω τι να πω. Μακαρι να μπορουσα να τους εκανα περηφανους.