ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σαχλαμάρες, αν μου επιτρέπεις την σκληρή αυτή έκφραση, αυτό με το πώς το βλέπουν τα κορίτσια και θα εξηγήσω γιατί. Μπερδεύετε τον ρομαντισμό με την δειλία και με τη συστολή. Η συστολή μπορεί να είναι γοητευτική (γοητευτικότατη μάλιστα) όταν απορρέει από την προσωπικότητα του άλλου, όταν δηλαδή δεν αποτελεί προκάλυμμα αδυναμιών αλλά θαρρετή αποκάλυψη του εσωτερικού κόσμου του άλλου, της εσωστρέφειάς του, της φαντασίας του, του μυστηρίου του. Όμως συνήθως οι άνθρωποι που επικαλούνται ντροπαλοσύνη συνήθως εμφορούνται από δειλία, κι όχι από συστολή. Δεν είναι χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς του για το οποίο είναι σίγουροι και περήφανοι γι'αυτό, αλλά κάτι που θα ήθελαν να μην είναι έτσι κατά βάθος, το αναγνωρίζουν ως αδυναμία (και γι'αυτό έτσι και τους βγαίνει στο τέλος, ως αδυναμία). Φοβούνται. Την απόρριψη εν προκειμένω. Κι ο φόβος είναι πάντα αντι-κούκου. Την γενναιότητα εκτιμούμε στους άλλους ανθρώπους, όχι τον φόβο. Την επιθυμία να ξεπεράσει κάποιος τον εαυτό του αγαπούμε, το τσάκισμά του και το ότι ξανασηκώνεται, επειδή η ζωή είναι δώρο κι αξίζει να αγαπηθείς. Επιπλέον η εννοιοδότηση του ρομαντισμού στην ποπ κουλτούρα έχει καταλήξει να σημαίνει πράγματα που δεν εντάσσονται σε κανένα ρομαντικό πλαίσιο, είναι κατ'ευθείαν τσιτάτα της Hallmark έτοιμα για ανάρτηση στο facebook για συλλογική λοβοτόμηση. Ρομαντισμός είναι ένα συγκεκριμένο καλλιτεχνικό κίνημα του 19ου αιώνα, το οποίο εκπροσωπούσε η επιθυμία να ρουφήξεις το μεδούλι της ζωής (για να επικαλεστώ και μια πολύ ρομαντική ταινία, Τον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών), να ζήσεις μέχρι την εσχατιά των πόθων σου, να αφήσεις την φαντασία σου αχαλίνωτη, να ενώσεις το πνευματικό με το σωματικό σε μια αλληλοσυνέχεια κι αλληλοτροφοδότηση του ενός μέσα στο άλλο. Να μην διαρραγεί η συνέχεια σώματος-ψυχής. Όχι να είσαι κλεισμένος σε ένα καβούκι και να φοβάσαι να πλησιάσεις άνθρωπο! Αν χρειάζεται κάποιου είδους "απόδειξη" ο ισχυρισμός μου διαβάστε τους κατ'εξοχήν ρομαντικούς ποιητές, τον Μπάϋρον, τον Σέλλεϋ, τον Μπλέϊκ, τον Κόλριτζ, τον Κιτς, όλους αυτούς. Και διαβάστε λίγο για την προσωπική ζωή τους και το τι έκαναν με το πουλί τους. Θα εκπλαγείτε! Δεν είναι μοναχοί. Κάθε άλλο. Άνθρωποι με σάρκα κι αίμα ήταν. Η τάση προς την σεξουαλική αποχή μέχρι να έρθει το ιδεατό πάνω στο άσπρο άλογο (ή να αναστενάξουν οι άγγελοι στον ουρανό) δεν είναι ρομαντισμός. Είναι το τελευταίο πιάτο που σας ταϊζει μια ξοφλημένη κουλτούρα που αποκομίζει πολλά οφέλη από την δική σας στάση να παραιτείστε από τη ζωή. Πουλάει, και πουλάει αντικείμενα, πουλάει προϊόντα, πουλάει ιδέες, κι όταν πια σας πηδήξει πατώκορφα για τις χαμένες σας ζωές σας ταϊζει και self help για να δείτε το φως το αληθινό (και καλά). Μην χαραμίζετε τα νειάτα σας, που είναι πολύτιμα, γιατί μια φορά έρχονται, με το να γίνετε αρνητές της ζωής στο όνομα ενός ιδεαλισμού πλατωνικού τον οποίο βαφτίσατε "ρομαντισμό" επειδή είδατε πάρα πολλές rom com. Αντίθετα αγαπήστε τους ανθρώπους, είναι καλοί, έχουν να δώσουν πράγματα αν τους αφήσετε, αν δεν τους φορτώσετε με τις προσδοκίες που τους κρεμάτε πάνω τους, και θα δείτε ότι θα ζήσετε μια ζωή πιο γεμάτη, πιο όμορφη, πιο πνευματική, μέχρι την εσχατιά του μέσα σας. Από μια γυναίκα που άνετα θα μπορούσε να είναι η μάνα σας. Με αγάπη για τους νέους.