ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σιγά σιγά μεγαλώνοντας και παρατηρώντας τον κόσμο γύρω μου και τον εαυτό μου, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι είμαστε καταβάθως συμπλεγματικοί και τέρμα εγωιστές. Θάβουμε μέσα μας ,πάθη, επιθυμίες, σκοτεινές σκέψεις και ανασφάλειες, τις επεξεργάζομαστε και βγάζουμε προς τα έξω έναν τίμιο πάυλα καλό άνθρωπο. Ανοησίες όλα, κανείς απολύτως δεν είναι καλός, κανείς δεν είναι κακός, είμαστε σκέτο άνθρωποι. Για αυτό εχω πάψει να επικρίνω μέσα μου την οποιαδήποτε συμπεριφορά και απλά συμπάσχω με τον θυτη όπως συμπασχω και με το θύμα. Ακόμα και όταν το θύμα είμαι εγώ , μπορεί να βράζω από οργή αλλά και πάλι συμπάσχω. Μιας και δεν έχω την αλαζονεία να πω ότι γνωρίζω κάποιον συνάνθρωπο μου σε τρομερό βάθος, θα χρησιμοποιήσω σε αυτήν την εξομολόγηση σαν παράδειγμα τον εαυτό μου. Στην επιφάνεια βλέπεις μία συνηθισμένη νεαρή κοπέλα. Όσοι δεν με ξέρουν κάθολου με θεωρούν αφελή , αγαθιάρα , χαβαλέ και χαριτωμένη. Όσοι με ξέρουν ένα τσικ καλύτερα με θεωρούν δυνατή, αισιόδοξη , παρορμητική, και λιγακι καβαλημένη. Αυτοί που με ξέρουν σχετικά καλά, συνεχίζουν να με θεωρούν δυνατό χαρακτήρα, αλλα δεν με βλέπουν ως ψωνισμένη αλλά αντιθέτως με θεωρούν αστεία και "ευαίσθητη". Τωρα πάμε στα πιο κοντινα μου πρόσωπα μιλώντας για... 3 όλα και όλα άτομα. Την κολλητη μου, το αγορι μου και τον πατερα μου- η μητερα μου δεν με πιανει και τοσο. Αυτοί οι 3 λοιπόν με θεωρούν από την μία εντελώς γατάκι και τερμα γλυκο άνθρωπο γιατι ξέρουν όλες μου τις αδυναμίες ,από την άλλη με θεωρούν χειριστική και πονήρω στην προσπάθεια μου να προστατευσω τον εαυτό μου. Οι 3 τελευταίοι είναι που έχουν πλησιάσει όσο πιο πολύ γίνεται. Ο πατέρας μου γιατί έχει το ίδιο παλιομυαλό με μένα όπως και η κολλητή μου και το αγόρι μου γιατί προσπάθησα πολύ να του ανοιχτώ. Τωρα πάμε στο ζουμί που ειναι το πως βιώνω εγώ τον εαυτό μου. Είμαι ένα άτομο που έμαθε πως να είναι συμπαθής και που έμαθε πως να προκαλεί φιλικό και ερωτικό ενδιαφέρον. Δεν κοροιδεύω κάποιον αλλά ξέρω να δείχνω σε κάθε άνθρωπο την εκείνη μου την πλευρά που τον αφορά , ώστε να δένεται και να ταυτίζεται μαζί μου. Ειμαι τερμα κοινωνική και εχω καταλήξει ότι το κάνω διότι φοβάμαι μην μείνω μόνη μου χωρίς ανθρώπους γύρω μου. Ενώ είμαι τέρμα πιστή και δεν έχω κάνει ποτε βλακεία, αναζητώ εμμέσως και σχεδόν ασυνείδητα την επιβεβαίωση διότι φοβάμαι την εγκατάλειψη από τον σύντροφο μου. Στον μέσο παρατηρητη δεν φαίνεται κάτι τετοιο αλλα ας πουμε οτι το κανω. Έχω τεράστια αναγκη να νιωθω χρήσιμη και αναγκαία επομένως είμαι πολύ δοτική με τους ανθρωπους, αλλά ενω φαινομενικά δενομαι εύκολα κατι τετοιο δεν ισχυει. Αν κάποιος με προδώσει η με διώξει, τον διαγραφω επι τόπου και ας τον ειχα θεο πριν λίγο. Οχι γιατι ειμαι αναισθητη, αλλα διοτι καταλαβαινω ότι ήταν λάθος επενδυση. Επίσης ναι σωστα έχουν καταλαβει οι κοντινοι μου ανθρωποι οτι γινομαι χειριστικη. Πιο χειριστική από όλους είμαι με τον ευατό μου ,που μπορώ να κάνω τα ασπρα μαυρα και τουμπαλιν. Το μυαλό μου ειναι επικινδυνο όταν τρέχει μονο του, ετσι επιλέγω να μην σκέφτομαι και να μην αναλύω πολύ και να λειτουργώ ενστικτώδως κάτι που με έχει βοηθήσει πολύ. Γενικά δεν έχω βλάψει ποτέ κανεναν και θα με έλεγε κανεις ηθικό ανθρωπο, αλλά οι σκεψεις μου είναι που και που κακές, πολυ κακες. Δεν τις κάνω όμως πραξη, πρωτον γιατι θα με ετρωγαν οι τυψεις και δευτερον γιατι μακροπροθεσμα θα εβγαινα πιο ζημιώμενη απο ότι κερδισμένη. Θεωρώ ότι με τον καιρό γίνομαι κυνική και η λογική μου όλο και μεγενθύνεται. Ετσι πιάνω τον εαυτό μου να λειτουργεί σαν σκηνοθέτης που ψάχνει την επόμενη έντονη σκηνη της ταινίας που ζω. Αρέσκομαι να πνίγομαι συχνα πυκνά στο συναίσθημα παρασύροντας και τους αλλους μαζι μου και και μετά να επιστρέφω στην τάξη. Αναγνωρίζοντας λοιπόν όλα αυτα στο άτομο μου, δεν μπορώ ούτε κακίες να κρατήσω , ούτε να κρίνω κάποιον. Βλέπω τον εαυτό μου σε όλους και ταυτίζομαι σε τέτοιο βαθμό που σαν να ξεφεύγω από τα όρια της δικής μου ύπαρξης και να αγαπώ και να μισω όλο τον κόσμο όπως αγαπώ και μίσω και εμένα.