ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έκανα την πρωτη μου σχέση στα 17 την κρατησα δύο χρονια, έφαγα τα μουτρα μου, τον χωρισα, το ξεπερασα πολυ γρηγορα (η σχεση ειχε φθαρει εντελως και επρεπε να τον ειχα αφησει πιο νωρις, ετσι τον πονο του χωρισμου τον εζησα πριν τον χωρισμο), αρχισα να φλερταρω ξανά, βγηκα με ένα δυο αγόρια, δεν μου έκαναν, τα απερριψα, με τον τρίτο έκανα σχεση γιατι με εκανε να νιωθω πολύ ομορφα, ημουν ενθουσιασμένη αλλα δύο μηνες μετα πιανω τον εαυτό μου να μην ψηνεται τόσο , να θέλει να τον αφήσει και να ενοχλείται με τα παντα . Αυτός ειναι τρελα ερωτευμενος και εγω θελω να ανοιξει η γη να με καταπιει απο τις ενοχες. Καταρχάς νιώθω πολλές τύψεις που δεν με ψήνει το μονο αγόρι που μου έχει φερθεί μεχρι στιγμής τόσο όμορφα... Νιωθω σαν κατι να πηγαινει στραβά μαζι μου, γιατι ναι μεν εμαθα να απορριπτω τους κακούς αμεσως χωρις να ανεχομαι τιποτα, αλλά τωρα που μου ετυχε κάτι καλό πάλι δεν νιωθω ικανοποιημένη. Δεν νιωθω ερωτα και τα βαζω με τον εαυτο μου! Αυτην την στιγμη αντι να κανω την απλή σκεψη ,οτι οκ το να σου φερεται καποιος καλα ειναι το αυτονοητο και δεν σημαινει οτι θα τον ερωτευτείς για αυτό, λέω στον εαυτό μου οτί δεν θα στεριώσω πουθενά γιατι ίσως ενδομυχα να είμαι μαζοχα και θελω να με φτυνουν και ενα κομματι μου το πιστευει . Τι να πω.. Πολυ σκοτεινη σκεψη, αλλα μου εχει κολλησει στο μυαλο και δεν ξεκολλάει. Στην πρωτη μου σχεση δεν τον χωριζα γιατι ελεγα στον εαυτό μου οτι ειμαι υπερβολίκη και ανασφαλης και βλεπω λάθη και προβληματα εκει που δεν υπαρχουν (ενω ξεκαθαρα υπηρχαν και δεν υπαρχει περιπτωση ουτε μια στις χίλιες να ξανακανω το ιδιο λαθος). Νομιζω λοιπον οτι αναγνωριζω το ιδιο μοτιβο αναποδα , το ιδιο μαθημα αναποδα. Να αμφισβητω τον εαυτό μου ψαχνοντας να διορθωσω κάτι σε μενα σονι και ντε. Να ψαχνω ενα ψεγαδι στον ψυχισμό μου που και καλα με κραταει πισω. Δεν είμαι κακός ανθρωπος (καταβαθως τουλαχιστον), δεν θελω να πληγωνω κανεναν, θέλω πολυ να βρω κατι ομορφο και αμοιβαίο και εχω διαθεση να ψαχνω για αυτο οσο χρειαστει, ομως τρωω συχνα κατι τετοιες φρικες. Αυτο το αγορι μου φερεται ακριβως οπως ειχα σκεφτει οτι θελω να μου φερονται και ξαφνικα δεν με αναβει καν. Τι λοιπον αν ειμαι ανικανη να αγαπησω και να αγαπηθω αν και στα χαρτια το θελω πολυ και για αυτο ξαφνικα νιωθω να εχω ξενερωσει ετσι ; Ξερω ,ξερω, υπεραναλυω και καιω το μυαλουδακι μου αλλα ξυπνησα στραβα και ομολογώ ότι νιωθω ακρως ελαττωματικο προιον αυτην την στιγμή. Μαλλον θα του πω να το αφησουμε για να ειμαι ενταξει απεναντι του.. Αλλα μου την σπαω ρε γαμωτο. Ειμαι τερμα παρορμητικη, ενω ταυτοχρονα ειμαι ενοχικη και υπεραναλύω. Σουπερ θαυμασια.