ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διάβασα πριν μια εξομολόγηση που είχε να κάνει με το σχολείο και τους συμμαθητές της κοπέλας εκείνης και ήθελα κ εγώ να αναφέρω αυτό το θέμα, πώς το βίωσα εγώ. Είμαι τώρα 25 χρονών. Σε μια συζήτηση πρόσφατα με κάτι γνωστούς μου όλοι αναφερανε τι ωραία που πέρασαν στο σχολείο, τι ωραία χρόνια και τι βλακειες με τη καλή έννοια κάνανε. Το τελευταίο καιρό με ενοχλεί πολύ αν και έχει περάσει καιρός το γεγονός ότι δεν έζησα καθόλου αυτό που ήλπιζα μικρή στο σχολείο. Ήμουν και εγώ από τα πιο ήσυχα άτομα, ντροπαλή πολύ, εσωστρεφής. Εννοείται πως οι κομπλεξικοι σε τέτοια άτομα βγάζουν τις κακίες τους. Από αυτές λοιπόν δεν ξέφυγα κ εγώ. Στο γυμνάσιο ήμουν απουσιολογος και άριστη μαθήτρια. Άρα φυτό. Όλοι μου ζητάγανε το τετράδιο μου ν αντιγράψουν και μόνο εκεί ξερανε να είναι καλοι και κοινωνικοί μαζί μου. Ενιωθα πάντα τόσο μαγκωμενη στο σχολείο μου, σα να είχα χάσει τη φωνή μου, σαν να μη μπορούσα να με υπερασπιστώ ότι κ αν άκουγα. Ήμουν η αδύναμη ξεκάθαρα. Η παρέα μου ήταν και αυτές τα "μπαζα" του σχολείου, οι άσχημες. Μια μέρα ακούω από ένα συμμαθητή μου χωρίς λόγο και αιτία το εξής "δε θέλω να μου απεθυνεις το λόγο, σε μισώ" είχα μείνει μαλακας, δεν αντέδρασα καν δεν μπορούσα να καταλάβω. Υπήρχαν και άλλα άτομα που ένιωθα ότι με αντιπαθούσαν χωρίς λόγο και αιτία μιας κ εγώ ήμουν προσιτή πάντα . Δεν με ακούμπησε ποτέ κανείς, αλλά ακουγα συχνά το" φυτό " ή νταξει καλή είναι αλλά έχει πολλά σπυράκια... Φορούσα κ γυαλιά και η αλήθεια είναι ότι με έκρυβαν πολύ. Θυμάμαι ειχα κλάψει και αισθανόμουν θυμό και μίσος γι όλους αυτούς. Στο λύκειο άρχισα να ομορφαινω όμως τι σημασία είχε τότε, η στάση μου ήταν το ίδιο παθητική. Ντρεπόμουν τόσο πολύ και ντρεπόμουν ακόμα πιο πολύ που ήξερα ότι φαίνεται ότι έχω κοκκινίσει. Με έκανε να νιώθω τόσο ανήμπορη.. Πέρασαν τα χρόνια και στα 20 μου με βλέπει ένας συμμαθητής μου και δεν μπορούσε να το πιστέψει καν ότι είμαι εγώ. Βλέπετε από το σχολείο άλλαξα, ομόρφυνα. Βέβαια Με κάνανε φίλη στο Facebook άτομα από το σχολείο που δεν είχαμε ανταλλάξει κουβέντα αλλά ηξςρα ότι δε με πήγαιναν καν. Και αυτό γιατί όπως λεει μια φίλη μου " πολύ θα ήθελαν να σε πηδηξουν τωρα". Λυπάμαι όμως που ο κόσμος είναι έτσι. Λυπάμαι τόσο για τα παιδιά που έχουν υποστεί οποιαδήποτε μορφής bullying. Είτε αυτό είναι στην ακραία του μορφή ή και σε αυτό που έζησα. Που άκουσα τόσες κακίες, τις μισές τις έχει διαγραψει το μυαλό μου. Θα ήθελα τόσο να λέω ότι μου λείπει το σχολείο μου, ότι πέρασα όμορφα, ότι θέλω να δω τους παλιούς συμμαθητές μου. Αλλά δεν είναι έτσι. Δε θέλω να μοιρολογω αλλά πραγματικά είναι μια ευαίσθητη ηλικία και αυτές οι μνήμες δε φεύγουν εύκολα... Αλλά βέβαια όταν είσαι το μπαζο και ξαφνικά αλλάζεις και κυρίως ομορφαίνει το μέσα σου και ανεβαίνει η αυτοεκτίμηση σου τοτε αλλάζει και ο τρόπος που σε αντιμετωπίζει ο καθένας. Λυπάμαι που οι άνθρωποι είναι τόσο της εξωτερικής εμφάνισης. Εύχομαι να έχουν αλλάξει μυαλα κάποιοι, να έχουν ωριμάσει και καλή ζωή....