ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

καπως μελαγχολικο και με επιασαν τα κλαματα στα καλα καθουμενα. Πηγα τις προαλλες σε γενεθλια φιλης απο το σχολειο, ειχε φιλους απο τοτε, φιλιες απο τη σχολη, το αγορι της, κλπ... κι ενω περασα ομορφα γυρνωντας σκεφτηκα εμενα. Στο σχολειο ημουν μεσα σε ολα και στα μαθηματα και στις παρεες ( σε σχεση με εκεινη πχ που οχι τοσο) και ολα έδειχναν οτι αυτο θα συνεχισει σε μια ομαλη εξελιξη. Στα 18 μου ομως χανω τον πατερα μου ουσα φοιτητρια, και 7 χρονια μετα (στα 25 τωρα) βλεπω οτι η ανοδικη πορεια μου εχει σταματησει λογω αυτου. Δεν το καταλαβαινα πριν. Μεχρι και τωρα ειμαι σε δραστηριοτητες αλλα τιποτα δεν παει καλα ουσιαστικα. Σπουδαζω και ειναι δυσκολη η σχολη μου και τωρα που την πιανω απ την αρχη δυσκολευομαι κι αγχονομαι και πέφτω σε ανθρωπους που εμπιστευομαι και βγαινουν σκαρτοι, κοροιδευουν την ιδεολογια μου και ειρωνεύονται δηθεν για πλακα, δεν εχω φιλιες απο εκει,οσο κι αν το επιθυμω προσπαθω και τωρα, για σχεση δεν μιλαω καν, εδω δεν εχω ολοκληρωσει ακομα αλλα χρειαζομαι εναν ανθρωπο διπλα μου. Η οικογενεια μου δυσκολεύονται κι εκεινοι συν οικονομικα προβληματα που αυτα παντα υπηρχαν. Παω σε ψυχολογο κι οσο κι αν βλεπω θετικα πραγματα και καταστασεις που εχω κληρονομια απ τον πατερα μου δε μπορω να συγχωρησω στον εαυτο μου οσο περιεργο κι αστοχο κι αν ακουστει οτι μου ετυχε ολο αυτο κι οτι ενω ειχα ολες τις προδιαγραφες αντι να προοδευω ειμαι σε μια ελευθερη πτωση. Λυτρωτικο που τα γραψα αυτα, οποια συμπαρασταση θα με βοηθουσε ακομα περισοοτερο. Στα δικα μου γενεθλια φετος θα καταφέρω να εχω βρει τον εαυτο μου; εναν νεο εαυτο με τα απλα πραγματα που επιθυμω γυρω μου; ευχαριστω για το χρονο σας!