ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήμουν σε σχέση με μια κοπέλα για χρόνια.Τότε περνούσα κατάθλιψη. Άφηνε πίσω τη ζωή της για εμένα. Ήταν στο λύκειο και επειδή δεν ήθελα να την αποσπώ από το σχολείο την είχα χωρίσει αρκετές φορές για να εστιάσει στη ζωή της.Τους χωρισμούς τους έπαιρνε βαριά. Ανέβαζε στενάχωρα τραγούδια, κλεινόταν στον εαυτό της. Γινόταν χάλια. Το ίδιο και εγώ.Έδειχνε να με αγαπάει με όλη της την καρδιά.Το μυαλό μου είχε μπει σε έναν φαύλο κύκλο καταστροφολογίας. Όταν τα φτιάχναμε ένιωθα πως της αποσπώ την προσοχή από το σχολείο. Όταν χωρίζαμε ένιωθα πως την έχω κάνει να υποφέρει.Ως ένα βαθμό ίσχυαν και τα δύο. Έψαχνα να βρω μια λύση ώστε να την κρατήσω στη ζωή μου χωρίς να την αποσπώ από σημαντικότερα πράγματα, όπως το διάβασμα. Ήξερα πως είναι η γυναίκα της ζωής μου από τότε, όσο υπερβολικό και αν ακούγεται.Με τον καιρό άρχισε να κάνει όσα μισεί. Στο ντύσιμο, στη μουσική, παντού.Συνέχιζα να μου ρίχνω ευθύνες για όσα γινόντουσαν. Μόλις έγινε ανεξάρτητη και πήγε σε πόλη, τότε που δεν είχα πλέον τον φόβο να μην την ενοχλώ από το διάβασμα και είχα σχεδόν νικήσει την κατάθλιψη, με σούταρε από τη ζωή της.Προσπάθησα να της εξηγήσω τους λόγους για τους οποίους επέλεγα να χωρίζουμε αλλά δεν την ένοιαζε. Έδειχνε θυμωμένη. Όσες προσπάθειες και αν έχω κάνει να της μιλήσω, δεν θέλει να ακούσει για εμένα.Δύο σενάρια έχω στο μυαλό μου.Η της έκανα την καρδιά κομμάτια με τις λάθος επιλογές και τους φόβους που είχα ή δεν ήξερε τη δυναμική της ως γυναίκα μέχρι που πήγε στην πόλη και πήραν τα μυαλά της αέρα.Πιθανότερο θεωρώ το πρώτο.Έκανα λάθος? Έκανα το σωστό?Δεν ξέρω.Το μόνο σίγουρο είναι πως η καρδιά μου δεν έχει χτυπήσει για άλλη όπως χτυπάει για εκείνη κάθε φορά που την σκέφτομαι.