ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σας. Σκέφτηκα να γράψω εδώ, γιατί ειλικρινά δεν εχω κανέναν άνθρωπο που να μπορω να εμπιστευτώ ωστε να μπορέσω να τα βγάλω απο μεσα μου.Ας μπω στο θέμα ... απο πολυ μικρη ηλικια, θυμάμαι να κάνω στον εαυτό μου τις εξείς ερωτήσεις: «μήπως είμαι λεσβία?», «όχι αποκλείεται, ειναι δυνατόν?», «Μα αφού μου αρέσει ο τάδε απο την τάξη μου, πως γινεται να είμαι?»... θα σας εξηγήσω όμως αμέσως γιατί έκανα στον εαυτό μου όλες αυτές τις ερωτήσεις. Απο την ηλικια των 10 ετών, έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται ΠΟΛΥ έντονα την καθηγήτρια των αγγλικών μου που είχα εκείνη τη χρονια στο φροντιστήριο. Τίποτα παραπάνω, απλώς την σκεφτόμουν ίσως περισσότερο απο το κάθε άλλο παιδί... θυμάμαι κάποιες φορες να μέτραγα και τις ώρες για το ποτέ θα εχω μάθημα ωστε να την δω. Απο εκεινη τη χρονια κιόλας, όλο αυτό με έκανε να εχω αυτές τις απορειες στο μυαλό μου...Όμως, τα πράγματα συνεχίστηκαν πιο έντονα τις επόμενες χρονιές. Κάθε χρόνο, οποια καθηγήτρια τύχαινε να εχω, «πάθαινα» ακριβώς το ιδιο. Τις σκεφτόμουν 24 ώρες το 24ωρο, ανυπομονουσα τις μερες που θα είχαμε μάθημα, και το μόνο ουσιαστικά που ήθελα απο εκείνες ήταν να με «προσέξουν», να με αγαπήσουν, να με αγκαλιάσουν... Πολλες φορες σκεφτόμουν να με είχαν αγκαλιά το βράδυ όπου κοιμόμουν και να μου χαϊδεύουν τα μαλλια. Μετά απο παρα πολλα χρονια ατελείωτων σκέψεων, θεώρησα ότι όλο αυτό συνέβαινε γιατί ουσιαστικά ήθελα απλώς να τις εχω για μαμάδες (επειδη εγω πάντοτε ένιωθα ότι ήθελα μια άλλη μαμα - δεν εχω ιδέα γιατί, αυτό ειναι άλλη κουβέντα). ΟΜΩΣ, αυτό ειναι κάτι που το παθαίνω ακόμα και σήμερα που είμαι ενήλικη. Στο πανεπιστήμιο πχ, το έπαθα σε πολυ έντονο βαθμό με την καθηγήτρια που είχα στην πτυχιακή. Και όλο αυτό με τρελαίνει και με πνιγει, γιατί απο τη μια νιώθεις ένα συναίσθημα σαν έρωτα, αλλά απο την άλλη δεν μπορείς να το εκφράσεις, και το θαβεις μεσα σου.Πριν απο ένα χρόνο σκέφτηκα να πάω σε ψυχολόγο ωστε να μπορέσω να βγάλω κάποια άκρη. Απο την αρχή ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι δεν είμαι λεσβία, γιατί 1ον δεν πρόκειται ποτέ αυτό να το πάθω με κάποια συνομήλικη, μόνο με γυναίκες που ειναι πολυ μεγαλύτερες απο μένα και 2ον ποτέ δεν θέλησα να κάνω σεξ με κάποια απο αυτές. ΟΜΩΣ η ψυχολόγος σε κάθε συνάντηση μου τόνιζε ότι ο έρωτας δεν ειναι μόνο το σεξ, και ότι όλο αυτό θα το ανακαλύψω μονη μου.Έλα που όμως ακόμα δεν ξερω αν είμαι λεσβία ή όχι. Αλήθεια, δεν ξερω!Να σημειώσω ότι ποτέ δεν έχω κάνει σχέση, ούτε με άντρα, ούτε με γυναίκα. Και η αλήθεια ειναι ότι αν δω έναν ωραίο άντρα, ναι, θα πω ειναι ωραίος, ίσως τον φανταστώ και διαφορετικά, αλλά μέχρι εκει. Δεν με νοιάζει κιόλας.Αλλά, αν φάω κόλλημα με κάποια γυναίκα όπως περιέγραψα παραπάνω, ειναι ένα βασανιστικό, πολυ έντονο συναίσθημα, το οποίο εμένα μου φαίνεται σαν να ειναι έρωτας, δεν ξερω...Συγνώμη αν το κείμενο ήταν τεράστιο, το ξερω ειναι παρα πολυ κακογραμμένο.Σας παρακαλώ, αν καποιος αισθάνεται κάτι παρόμοιο, ή μπορεί να έχει κάτι στο μυαλό του για κάποια συμβουλή/καθοδήγηση, θα το εκτιμούσα ιδιαιτέρως...