ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον τελευταιο χρονο ειμαι με εναν υπεροχο ανθρωπο που πραγματικα νιωθω τυχερη που τον γνωρισα. Εχουμε ομως ενα θεματακι...εχει διαρκως εναν φοβο εγκαταλειψης που μαλλον ειναι τοσο εντονος γιατι ο πατερας του τους παρατησε οταν ηταν μικρος και η μανα του τον αφησε στην γιαγια του για να τον μεγαλωσει.Μου εχει πει και ο ιδιος οτι αυτος ο φοβος ειναι ο λογος που δυσκολευεται να δεθει και να εμπιστευτει καποιον. Και εμενα στην αρχη ενιωθα να με κραταει σε αποσταση και ακομα και τωρα λεει τα δικα του που και που. Οτι και καλα θα βαρεθω και θα φυγω η οτι θα βρω καποιον καλυτερο και θα τον αφησω. Ενω εμενα γενικα οταν καποιος μου βγαζει τοση ανασφαλεια με ξενερωνει στην περιπρωση του δεν νιωθω να με κουραζει. Οποτε θα κανω οτι μπορω για να του δειξω οτι ειμαι εκει για αυτον και πραγματικα ενδιαφερομαι. Απλα πιστευω πως ειναι πολυ καλο ατομο και θα μπορουσε ανετα να εχει ανθρωπους γυρω του. Εκτος απο εμενα δεν εχει καποιον αλλον που να ειναι πιο κοντα. Ενω θα μπορουσε να εχει φιλους και να γνωρισει κοσμο καθε φορα που καποιος του προτεινει κατι τον αποφευγει. Και επειδη δυστυχως δεν ειμαστε παντα μαζι καθως σπουδαζω αλλου μου εχει πει αρκετες φορες οτι νιωθει μονος του. Ε και νταξει νιωθω ασχημα που ξερω οτι δεν εχει εναν ανθρωπο διπλα του. Ειμαι παντα στην διαθεση του αν νιωσει πχ οτι θελει να μου μιλησει για κατι αλλα δεν ειναι το ιδιο με το να εχεις τον αλλον διπλα σου. Επισης υπαρχει κατι αλλο που με προβληματιζει καπως...Οπως μου εχει πει νιωθει οτι ειμαι απο τα ελαχιστα ατομα που του εχουν συμπεριφερθει σωστα και για αυτο νιωθω οτι καπως με εχει εξιδανικευσει στο μυαλο του. Το γεγονος που μου προκαλει ενα αγχος καθως νιωθω οτι πρεπει να ανταποκριθω σε αυτο αλλιως θα τον απογοητευσω. (Δεν ξερω αν καταλαβαινετε τι θελω να πω αλλα τελος παντων).