ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε πολλες συζητησεις εχουμε την ταση ολοι μας να "καταδικαζουμε" τους ανασφαλεις ανθρωπους, να διαδιδουμε ποσο σημαντικο ειναι καποιος να εχει αυτοεκτιμηση, να ξερει τι αξιζει και να ειναι σιγουρος για τον εαυτο του.Αναρωτιεμαι ομως: ποιος ανθρωπος ειναι πραγματικα εντελως απαλλαγμενος απο ανασφαλειες? Ποιος ανθρωπος εχει επιγνωση οτι αξιζει σε καθε τομεα και ειναι απολυτα ικανοποιημενος με οσα εχει πετυχει? Ποιος ανθρωπος δεν θεωρει οτι εχει ελλειψεις, ειτε σε πνευματικο επιπεδο, ειτε σε επιπεδο εμφανισης, ειτε σε επιπεδο κοινωνικων σχεσεων (πχ ως προς το ποσους φιλους εχει) κλπ? Ποιος ανθρωπος θεωρει οτι ειναι σε ενα υψηλο επιπεδο στη ζωη του κ δεν εχει θεματα που να τον προβληματιζουν και που κατ' επεκταση να τον γεμιζουν ανασφαλειες? Νομιζω οτι δεν γινεται καποιος να τα εχει ολα σε αυτη τη ζωη. Απλουστατα γιατι για να αποκτησεις κατι χρειαζεται να αφιερωσεις χρονο. Αν θες να μορφωθεις, πρεπει να αφιερωσεις χρονο στο διαβασμα. Αν θες να αποκτησεις ωραιο σωμα, πρεπει να γυμναζεσαι πολυ και να τρεφεσαι σωστα. Αν θες να βγαλεις λεφτα πρεπει να δουλευεις πολυ και να κανεις οικονομιες. Οποτε εφοσον ειναι πολυ δυσκολο να εχεις τοσο χρονο ωστε να ικανοποιεις ολους αυτους τους στοχους που μπορει να εχεις θεσει στη ζωη σου, γινεται κατανοητο νομιζω οτι δεν μπορει κανεις να ειναι ποτε απαλλαγμενος απο καθε ειδους ανασφαλειες. Οσα και αν εχεις, παντα θα σκεφτεσαι οτι θα μπορουσες να ειχες κ παραπανω. Οποτε μηπως αυτο που συνεχως αποζηταμε, δηλαδη η κατακτηση της αυτοεκτιμησης, ειναι κατα βαθος μια ουτοπια? Ποιος εδω μεσα μπορει να πει οτι δεν εχει ανασφαλειες? Ακομα κ αν αυτες οι ανασφαλειες που εχει δεν ειναι σε τετοιο βαθμο που να του προκαλουν προβλημα, σιγουρα υπαρχουν. Σιγουρα ολοι μας θα εχουμε βρεθει καποια στιγμη στη ζωη μας αναμεσα σε αλλους ανθρωπους που θα μας εχουν κανει να νιωσουμε μειονεκτικα. Σιγουρα ολοι εχουμε βρεθει αναμεσα σε ανθρωπους που εχουν τοσες γνωσεις που μας κανουν να νιωσουμε οτι ξερουμε πολυ λιγα. Σιγουρα ολοι εχουμε βρεθει αναμεσα σε ανθρωπους που εχουν τοσο σπανια ομορφια, ωστε ακομα και αν εμεις νιωθουμε οκ με την εμφανιση μας, σιγουρα οταν δουμε το πολυ καλυτερο, νιωθουμε οτι δεν ειμαστε και κατι ιδιαιτερο. Γενικα δεν υπαρχει ταβανι ουτε στη μορφωση, ουτε στο ποσο ωραιο σωμα/προσωπο μπορεις να εχεις, οποτε εμεις παντα θα νιωθουμε οτι δεν ειμαστε στην κορυφη. Τελοσπαντων, δεν ξερω, απλα αναρωτιεμαι μετα απο ολα αυτα, υπαρχει ανθρωπος χωρις ανασφαλειες? Και αν ναι, πως ειναι, πως λειτουργει, πως φερεται?