ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διαβάζω την εξομολογηση για τη μοναξιά, είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς, ξημέρωμα. Ετοιμάζομαι να πάω στη δουλειά, ξέρω επίσης ότι αυτό το μήνα δεν θα πληρωθώ, στην οικογένεια έχουμε πένθος κ καμια συμπαράσταση από τους οικειους.Δεν ξέρω αν τους ζηλεύω ή τους μισώ τους γύρω μου.Ολοι ξενοιαστοι, με τα λαμπάκια τους κ την ηρεμία τους τέτοιες μέρες.Κ εγώ μετράω μόνο απουσίες.Κάθε πρωι υποκρινομαι την χαρούμενη και την ευχαριστημενη με τη ζωή μου, αλλά δεν νιώθω έτσι.Σήμερα τελειώνει ο χρόνος κ μου μοιάζουν όλα ανουσια κ ακατόρθωτα.Δεν θυμάμαι καν ποτε ήταν η τελευταία φορά που εμπιστεύτηκα χωρίς να πληγωθω, δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που αγκάλιασα κάποιον, δεν θυμάμαι ποτε γέλασα πράγματικα χωρίς να νιώθω πόνο για όσα μου συμβαίνουν.Φτανεις πια σε μια ηλικία, που θες τον δικό σου άνθρωπο, να είναι εκεί, να σε ανεχτεί, να ξέρεις πως τις μέρες αυτές θα καθίσεις στον καναπέ δίπλα του κ θα είναι το πιο ωραίο ταξιδι το να μιλάς μαζί του.Κ έπειτα οι άνθρωποι που θα εμπιστευτεις, αλήθεια υπάρχει ακόμα εμπιστοσύνη?Βράδυ παραμονής κ εύχομαι η νέα χρονιά να αφήσει πίσω της όλες τις κακοτοπιες της προηγούμενης...