ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Προς τα νέα παιδία που δίνουν ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ. Μην κάνετε το λάθος που έκανα εγώ.Εγώ ήμουν το ήσυχο παιδάκι- ρομποτάκι , που διάβαζα γιατί έτσι έπρεπε. Έβλεπα πόσο πιέζονται οι γονείς μου και πόσο χάλια ήταν τα οικονομικά τους. Εκείνοι πάντα έκαναν τα αδύνατα δυνατά να μου παρέχουν μαθήματα από το γυμνάσιο κιόλας για να πετύχω κάτι καλύτερο από αυτούς. Και τους ευχαριστώ και είμαι ευγνώμων για αυτό, για τη βοήθεια που είχα. Όμως δεν μπορώ να παραβλέψω, ότι η μάνα μου πιο πολύ ενδιαφερόταν για το να λένε πως το παιδί της είναι άριστο, παρά για το αν το παιδί της είναι ευτυχισμένο. Ποτέ δεν με πήρε από το χέρι να μου μάθει κάτι εποικοδομητικό, κάτι που θα μου μείνει και κάτι που θα συμβάλει στην σφαρική μου ανάπτυξη ως ψυχή, ως ον. Θυμάμαι πως κάθε φορά που γύρναγα σπίτι από το σχολείο τις μέρες που μας έδιναν βαθμούς σε τεστ, περίμενε να μάθει τι έγραψα και ακόμα και 19 να έγραφα, αν υπήρχε κάποιος που είχε γράψει 20, μου κρατούσε μούτρα και μου μίλαγε ειρωνικά. Όταν ήμουν παιδάκι, 7 χρονών και είχαμε γράψει τεστ στα αγγλικά στο φροντιστήριο, ενώ στα προηγούμενα τεστ έπαιρνα 100%, πρώτη φορά πήρα 84% και δεν μου μίλαγε όλη μέρα, μου κρατούσε μούτρα. Κοίταξε το τεστ, έβαλε τα δυο της χέρια στο κεφάλι, κοκκίνισε ολόκληρη και μου είπε ''μη μου μιλάς''. Το θυμάμαι, είναι καρφωμένο μέσα μου αυτό το σκηνικό. Ένιωθα πάντα ένα απέραντο άγχος μην και δεν πάω καλά σε κάποιο διαγώνισμα ή τεστ. Η πλάκα είναι ότι συμπεριφερόταν αρκετά νορμάλ και δεν φαινόταν τόσο πιεστική. Κάποιες φορές δε χρειαζόταν να πει κάτι, ήταν το ύφος της, ο τόνος της, το πώς μιλούσε σχετικά με τα μαθήματα και μόνο αυτό ήταν πιεστικό.Έτσι έφτασα να δώσω πανελλήνιες. Και τα κατάφερα, έγραψα 19.200 μόρια περίπου και μπήκα Νομική στην Αθήνα. Όμως, τι κατάλαβα. Είναι μια απαίσια σχολή, με απαίσια μαθήματα και απαίσια ύλη. Βαριέμαι πραγματικά να διαβάσω. Δεν με ευχαριστεί καθόλου το όλο πράγμα. Δεν είναι η καρδιά μου εκεί μέσα. Δεν είμαι εγώ. Στα 17, που έδωσα πανελλήνιες , δεν είχα την ωριμότητα να αποφασίσω, ούτε καν ήξερα τον εαυτό μου. Τώρα, στα 20 όμως, τον γνωρίζω. Ή τουλάχιστον άλλαξα. Τότε ήμουν απλώς ένα καλοπροαίρετο και φοβισμένο παιδάκι που έκανε αυτό που '''επρεπε'' και τώρα έχω απομακρυνθεί από τα κουτιά στα οποία ήθελαν να με βάλουν οι άλλοι και έχω δει τι θέλω εγώ να κάνω. Φυσικά όμως, αναγνωρίζω πως ένα πτυχίο και δη της νομικής σίγουρα σου ανοίγει πόρτες. Αν και έχω αφήσει αρκετά μαθήματα, θα κάνω προσπάθεια , θα τελειώσω τη σχολή, θα δουλέψω σε άσχετες δουλειές, γιατί ΝΑΙ υπάρχουν δουλειές για όσους ΘΕΛΟΥΝ να δουλέψουν και για όσους το έχουν πάρει απόφαση και σιγά σιγά θα χτίσω αυτά που θέλω. Δεν πιστεύω πως είναι αργά για μένα. Και ας έχω νιώσει άχρηστη και αποτυχημένη επειδή δεν μπορώ να διαβάσω καθόλου ή σωστότερα επειδή δε θέλω. Εσείς που δίνετε πανελλήνιες μην σκάτε για το τι και το πως. Η μεγαλύτερη πηγή άγχους στις πανελλήνιες δεν είναι ο όγκος του διαβάσματος, είναι οι ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ των άλλων. Διαλέξτε με κρίση, όσοι μπορείτε , γιατί εγώ δεν μπόρεσα. Καλή τύχη παιδιά μου.